~The First Meeting

Rustig keek ze in het rondt. Haar ogen gingen langs de bomen en ze bleef doorlopen, naar een stuk met mooi hoog groen gras. Ze liet haar hoofd langzaam zakken en trok met haar tanden de grassprieten uit de grond vandaan. Zo ging het een tijdje voort. Stap voor stap telkens een stukje verder, tot dat er een aardig grote kale plek ontstond in het hoge gras. Het gras was nog wat nat van het douw van de nacht. Een lichte bries hing rondt en blies zacht door haar licht gekleurde manen heen. Ze at verder en verder, tot dat ze een beetje genoeg kreeg van het gras hier. Stap voor stap stapte ze naar het kleine vijvertje aan het einde van het stuk gras, waar ze had lopen grazen. Ze stopte op een stukje zand. Haar hoofd ging weer naar beneden een stukje het koude water in. Rustig begon ze te drinken uit het stuk water. Haar staart zwaaide sierlijk heen en weer, terwijl haar ogen de omgeving in de gaten bleven houden op gevaar.

Nam weer enkele happen van het overheerlijke groene gras, nadat ze klaar was met water drinken uit de vijver, met de witte lelies en de groende bladeren. Haar oren draaide even in het rond, tegelijkertijd luisterde ze naar de geluiden om zich heen. Vogels floten hun liederen en af en toe hoorde je eens een specht in een boom lopen timmeren, om daar zijn nest in te kunnen bouwen. Enkele takjes braken in de verte, het was vast een ander paard of een ander dier. Zoiets dacht ze te horen tenminste, maar haar oren bedrogen haar eigenlijk nooit. Gelijk werd ze alert. Ze hief haar hoofd hoog in de lucht en draaide heel langzaam haar hoofd naar achteren. Enkele meters bij haar vandaan stond een andere merrie. Wat deed deze hier? Ze bleef naar de merrie kijken. ‘Wie ben je? En wat moet dat hier?’ Kwam al brommend uit haar mond gerold. Ze schraapte even met haar hoef door het gras, waardoor er een klein gat in de grond geboord werd. Dit deed ze meer als teken of als waarschuwing, zodat de merrie tegenover haar wel zou weten dat ze niet al te dicht in haar buurt moest komen. Even gingen haar oren in haar nek en liet ze haar tanden zien. Ze zette enkele stappen richting de merrie en ging toen weer stilstaan.

Bleef stevig op haar hoeven in het hoge gras staan. Ze was niet van plan, van dit stuk gras af te gaan. Het was mooi hoog en een heerlijk stuk groen gras, het was het beste stuk wat ze tot nu toe tegen was gekomen. Zelf beschouwde ze het nu als haar stuk, omdat zij het als eerste had gevonden. ‘SnowWhite’ Begon ze weer te brommen naar haar. Vlug trok ze een stuk gras uit de grond met haar tanden en schrokte ze een het naar binnen. Haar licht gekleurde staart zwaaide weer sierlijk heen en weer. Boos was ze eigenlijk totaal niet. Dit was haar karakter, zo zat zij in elkaar. Zo had een ander paard haar opgevoed, die ze beschouwde als haar moeder. Maar later had het paard haar laten stikken. Even snoof ze. Ze werd weer ietsjes boos en stampte een keer met haar hoeven in de grond. Om haar woede wat af te reageren. Haar woede ging langzaam weg. ‘Ga toch weg, ik vond dit stuk als eerste.’ Snauwde ze Shadow toe. Als ze niet weg zou gaan, had ze geen keuze en zou ze heel misschien aanvallen. Maar dat zou er wel niet komen, hoopte ze. Anders dan zou Shadow het misschien niet winnen, of ze moest een goede verdediging inzetten. Vluchten zou één van hen dan sowieso wel.

Haar ogen bleven Shadow aankijken, terwijl ze haar hoofd hoog in de lucht hield. "Wat doe je hier dan?" Vroeg ze iet wat chagrijnig. Enkele keren stampte haar hoeven weer op de grond, waardoor er wat zand de lucht in vloog. Ze schudde even wild met haar hoofd, waardoor haar manen alle kanten op vlogen. Shadow moest gewoon even de waarheid vertellen. Ze kon hier nou niet echt bepaald heel goed tegen. Haar ogen keken weer naar Shadow die op het punt stond om weg te lopen. "Wat ga je doen? Bang voor de waarheid?" Ze draafde met sierlijke en elegante passen richting Shadow en ging weer voor haar stilstaan.