You are born to die ~ pip

De hengst liep met langzame passen langs Flumen. De rivier van Euphroia. Het was best een mooi land, He had zijn charmes maar ook zo zijn stoere en harde kanten. Zoals Montes. De charmes zoals Myricé, zijn prachtige paarse bloementjes. De hengst hief zijn hoofd wat op. Zijn oren waren naar voren geduwd en een glimlach sierde zijn gelaat. Hij was in een enorm goed humeur. Zijn ogen twinkelden in het zonlicht. De rivier was ruig, woest. Het water kolkte over de stenen en weer terug het water in. De rivier was rusteloos. Net als heel deze plek. Hij werd zenuwachtig hier. Het leek of duizenden ogen hem bekeken en bekritiseerden. Het was alsof duizenden paarden naar hem staarden en hun ogen niet meer los van hem kregen. Schichtig keek hij om zich heen. Toch zag hij niemand. Er waren geen duizenden paarden die kritiek op hem gaven. Pip stapte langzaam verder langs de kant. Zijn ranke lichaam bewoog elegant verder. Hij was nog altijd nieuwsgierig van de beweringen over de elementen. Hij was nog altijd nieuwsgierig. Hij keek naar het water. Het kolkte nog altijd even snel en even woest. Stel nou dat het waar was wat de paarden beweerden? Stel dat hij een element kon sturen? Hij wist wat de elementen waren; IJs, water, vuur, aarde en lucht. Hij vroeg zich af, dat als het waar was, welk element hij zou krijgen of hebben. Hij verwachte aarde. Omdat hij ook warm en vriendelijk was. Niet dat aarde vriendelijk kon zijn of warm kon zijn. Maar het ging om het idee. Langzaam slofte de hengst verder. Hij concentreerde zich op het water dat snel bewoog over de rotsen. Hij wist niet wat hij zag toen het water plots afboog. Het ging plots de andere kant op, draaide en ging weer terug. Het rare was dat de straal boven het water oppervlak was. Dat kon niet.. Toch? De hengst keek verbaasd naar het verschijnsel en bleef staan. Zijn hoofd wat hoger. Nogmaals concentreerde hij zich op het water. Weer boog een van de stralen zich af en draaide zich weer om. Zou hij..? Zou hij dat gedaan hebben? Dat was toch onmogelijk? Weer concentreerde de hengst zich op het water en deze keer kwam er meer water omhoog. Hij verlegde zijn blik en het water vloog deze kant op. “Oh my Gawd..” mompelde de hengst. Het was toch absurd. Dit kon toch niet? Toch was het zo. De hengst concentreerde zich weer op het water en weer kwam het omhoog. Het rolde met zijn ogen, het water draaide een rondje. Ha! Dit was leuk! De hengst richtte zijn blik op een boom en het water vloog tegen de boom aan en splashte uit een. De hengst grinnikte en stapte verder. Oké hij was overtuigt. Het kon echt. En hij kon het ook. Geweldig was hij natuurlijk niet. Hij vond het al knap wat hij nu voor elkaar kreeg. Trots drentelde de hengst verder. Zijn passen werden groter en hij hief zijn benen wat hoger op. Hij had zijn hals gebogen waardoor je zijn spieren goed zag. Ja, hij was best wel trots op zijn lichaam. En dat mocht toch ook wel? Hij was gespierd, had een glimmende vacht en verzorgde zichzelf goed. Het resultaat mocht er wezen. Hij was dan ook een Arabier. Ook een ras om trots op te wezen. Het ras stond namelijk bekend om zijn trots. Glimlachend stapte de hengst verder. Oké misschien draafde hij iets te ver door. En misschien was hij een beetje een egotripper. Hij grinnikte. Een egotripper, en hij was er trots op. Hij draafde langzaam aan en draafde voorzichtig langs de kant. Zijn hoeven gleden soms een beetje weg door de gladde stenen. Hij keek dan ook goed waar hij liep. Hij had zijn blik naar de grond gericht – voor zo ver dat mogelijk was – tot hij een ander paard rook. Hij gooide zijn hoofd de lucht in. Het was een hengst, zo te ruiken. Hij zag de hengst – aan de zelfde kant als hij – kant van de rivier staan. Hij wandelde langzaam op hem af. Zijn groene ogen gleden over de hengst. De hengst was zwart. Heerlijk. Vooral in de zomer. Hij grinnikte die moest het goed heet hebben. Niet? Hij was nieuwsgierig naar de hengst. Hij leek het leuk te hebben in de schaduw. Dat was al redelijk apart. En Pip was altijd al geïnteresseerd in dingen die apart waren. Dus vervolgde hij zijn pad naar de hengst. Tot hij op een paar meter afstand van de hengst bleef staan. Zijn gezicht stond vriendelijk. Een glimlach sierde zijn gelaat. Pip hief zijn hoofd en zijn staart ging automatisch wat omhoog. “Hallo, ik ben Pip. En wie ben jij?” vroeg hij zacht. Zijn blik gericht op de ogen van de hengst.

Pip had zich rustig omgedraaid. Zijn staart hing dominant omhoog. Dat deed hij nu eenmaal. Dat waren een van karakteristieke trekken van zijn ras. De Arabier. Waarvan hij wist dat hij een raszuivere was. Grijnzend had de hengst een paar stappen gedaan. Langzaam had hij zijn hoofd wat meer geheven en zijn ogen de kost gegeven. Het gebied was mooi. Alles was mooi hier. De gebieden die hij tot nu toe gezien had hadden hem allemaal gefascineerd. En dan bovenal Myricé. Hij wist niet wat het was maar die paarse bloementjes betoverde hem. Pip schudde enkele malen met zijn kleine hoofd. Zijn groene ogen schoten even heen en weer. Pip had zichzelf voorgesteld aan een tot nog toe onbekende hengst. Die zich zo te horen ook niet voor wilde stellen. Hm, hij kreeg het idee dat dit paard wel eens slecht kon zijn. Aan zijn uitstraling en gedrag te merken. Pip rolde eens met zijn ogen. Als de hengst hem zijn naam niet wilde vertellen, dan wist Pip genoeg. Die hengst hier wist niet wat de normale normen en waarden waren van een normaal paard. Waarschijnlijk zou de hengst hem in de rede vallen – mocht hij dat zeggen – en hem vertellen dat hij niet normaal was. voorspelbaar. Pip haalde even diep adem en keek de hengst nog altijd vriendelijk aan. Vriendelijk en openhartig. Pip glimlachte. “Waarom niet? Ik heb jou mijn naam verteld dus jij vertelt me die van jou. “ klonk zijn stem. Zijn fluweel zachte manen glansde in de zon. De hengst tilde zijn hoofd wat verder op. Een pluk manen viel over zijn oogjes. Wat was er met de hengst voor hem? De afstandelijkheid van de hengst wekte nieuwsgierigheid op bij Pip. Pip deed even een rondje rond de hengst. Pip keek nog eens naar de hengst om vervolgens even met zijn staart te zwiepen en weer recht voor hem uit te kijken en op de plek – waar hij net stond – terug te gaan staan. Pip schudde eens met zijn manen en richtte zijn blik toen op de rivier. Het water kolkte nog steeds even woest als het altijd al gedaan had. Pip ergerde zich er echter niet aan dat de hengst zijn naam niet vertelde. Hij moest hem dan maar gewoon ‘hengst’ noemen.

Deze post sucks. ~