You're not a good one, but also not a bad one. ~ Ray

Zoals gewoonlijk slenterde hij door het land heen. Hij had de kudde ergens anders gelaten en was er alleen op uit gegaan. Hij hield van de wind die met zijn manen speelde en de lucht die zo koud aanvoelde. het voelde zo natuurlijk. Vooral hier boven op de berg voelde de wind beter. Hij liep verder en ontweek de grotere stenen. Zijn hoeven kwamen gelijk matig neer op de grond. Hij liep verder terwijl de bergwind tegen zijn vacht aanblies. Hij brieste even en liep verder. Hij stopte toen hij op de top was en bleef vredig staan terwijl de wind in zijn rug stond. hij zag zijn eigen manen in de wind bewegen. Hij sloot zijn ogen en wachtte af, terwijl hij zo bleef staan.

He's the death
So run away or die..

Laatst aangepast door Muerto op zo jan 27, 2013 2:35 am; in totaal 1 keer bewerkt

Zijn mond viel open van verbazing toen de reusachtige berg voor hem op doemde. Hij had gehoord dat de berg hoog was, maar dit? Dit had hij in geen tijden verwacht of gezien. Ze zeiden dat het daarboven prachtig was en dat je uitzicht had over heel ME. Maar wat was prachtig voor de een en voor de ander? Misschien was het wel helemaal niet de moeite waard, de grote gevaarlijke klim naar boven waarbij je ieder moment naar beneden kon storten. Was het uitzicht echt zo prachtig als ze je wouden laten geloven? Of was ME eigenlijk helemaal niet zo heel mooi als Ray geloofde. Er was maar een manier om daarachter te komen. Moedig begon Ray aan de dodelijke weg naar boven. Zijn spieren gespannen, je wist maar nooit wat voor obstakels er waren. Maar het enige wat er was waren grote brokken steen die de weg soms versperde en waar Ray het liefst met een zo groot mogelijke bocht omheen ging, een bocht die meestal niet groter was dan een meter afstand van de brokken steen. Het enigste echt grote gevaar was de kleine lawine van al even kleine steentjes die met grof geweld naar beneden kwam rollen en tijdens zijn reis grotere stenen mee nam. Ray wist niet hoe snel hij uiteindelijk beneden was, maar het was wel verschrikkelijk snel. Dus ging hij weer op zijn weg naar boven toen het gevaar was geweken. Nu minder voorzichtig en veel sneller. Hij wou gewoon zo snel mogelijk boven zijn om niet weer bijna bedolven te worden onder een lawine. Toen hij boven was aangekomen had hij voor eventjes het gevoel dat zijn hart stil stond en dat hij niet meer kon ademhalen. Dit was inderdaad de moeite waard. Het was jammer dat zijn geweldige uitzicht werd verpest door een zwarte hengst die een beetje boos rond liep te paraderen. [b]`Hey jij daar! Zet eens eventjes een paar passen opzij, je verpest me uitzicht nogal!’[/color] Schreeuwde hij dan ook boos naar de onbekende hengst tegenover hem. Het was misschien slim geweest dat Ray eerst eventjes de hengst had bekeken want nu pas herkende hij hem als de leider van de Suco. Dus hier zou hij sterven?

Inspiratie loooos 3:

Haai Ray

best Bagheera

dit is een rpg topic, je bericht hier valt onder spam, omdat het niets toevoegt aan het topic, en hier niet thuis hoort.
reageren hierop graag in pm en hier niet meer reageren.

Mvg Muerto

Hij bleef rustig staan op de top van de berg. Hij zwiepte even met zijn staart heen en weer en bleef van het uitzicht genieten. Hij hoorde een paar stelen die begonnen te rollen. Iemand veroorzaakte duidelijk een lawine. Hij keek even langs de rand naar beneden en zag hoe een paard weer naar beneden ging. Blijkbaar bang voor de kleine lawine die het paard had veroorzaakt. Hij keek daarna weer weg en keek naar de omgeving van ME. De wind bleef met zijn manen en staart spelen. Hij vond het totaal niet erg. Veel groen groeide er niet op de top van de berg, wat door de sneeuw kwam dat er lag. Hij liet even zijn hoofd zakken en trok een paar grassprietjes die boven de sneeuw uitgroeide uit de grond. Hij kauwde er op en slikte ze toen door terwijl hij naar het uitzicht keek wat hij had. Zo vanaf boven was het uitzicht indrukwekkend, koud was het hier wel, maar veel deed hem dat niet. Het enige jammere was dat hier geen schaduwen waren. Maar de wind zorgde dat de zon hier aangenaam was. Zijn zwarte vacht schitterde zachtjes in het licht van de zon. Hij hoorde weer stenen rollen, maar het deed hem niks. Niet veel paarden durfde de klim aan te gaan. Dood was meestal het gene wat op je wachtte als je de berg wou beklimmen. Het paard wat dus eerst al weer naar beneden was gegleden had de kans opnieuw gewaagd en was weer omhoog geklommen. De sneeuw om zijn hoeven was gesmolten. Zijn hoeven stonden dus op de rotsen die onder de sneeuw lagen, en niet meer op de sneeuw. Zijn hoeven waren altijd warm. Dat was het voordeel van twee elementen hebben. Niet alleen bloedsturen, maar ook vuur. Dat was het voordeel van een raszuivere Suco zijn. Hij hoorde het geluid van een zwaar ademend paard, blijkbaar had het andere paard het tot de top gehaald. Wat een wonder. Het was natuurlijk leuk geweest als het paard het niet had gered en dood aan de voet van de berg had gelegen, maar helaas was dat niet zo. Hij schraapte nog even wat sneeuw weg en bleef stil staan op de punt van de berg, terwijl de wind nog steeds in zijn rug waaide en met zijn manen en staart speelde. Hij stond er dominant. Hij hoorde dat het paard diep adem haalde en het duurde niet lang voordat hij de stem van het paard hoorde: Hey jij daar! Zet eens eventjes een paar passen opzij, je verpest me uitzicht nogal!’ hoorde hij het paard boos schreeuwen. Hij zweeg en bleef gewoon staan waar hij stond. Hij liet zich niet commanderen, en al helemaal niet door zo’n type. Langzaam draaide hij zijn hoofd om en keek naar het paard met zijn kille zwarte ogen. Hij zei niks, maar de blik in zijn ogen zijn meer dan genoeg. Langzaam draaide hij zich helemaal om. De sneeuw smolt onder zijn hoeven. Hij bleef naar het paard kijken zonder het oogcontact te verbreken. Hij snoof even. ”Tell me your name” zei hij. Het was geen vraag, eerder een bevel. De geur van het paard was niet goed, maar ook niet slecht. Tot wat voor een kudde behoorde dat paard wat er stond. Hij wachtte rustig af. Hij was niet voorspelbaar en zou het andere paard zo van de berg af kunnen duwen, maar dat deed hij niet, nog niet. Misschien kwam dit paard hem nog wel van pas, later.

You don’t know
What’s waiting for you
When he doesn’t need you
Anymore..

598 woorden^^

Gelukkig was dit gebied niet zo lelijk dat hij de hengst acuut zou vragen om mee te gaan en hem ergens anders te vermoorden. Ray mocht vroeger dan wel zelfverzekerd zijn, daarvan is niets meer over na de dood van zijn lieve Palmolive. Alweer voelde hij de tranen achter zijn ogen opkomen, maar hij vermande zichzelf; nu moest hij eventjes sterk zijn. Hij wou niet dat de hengst hem als een van zijn slachtoffers zou zien, als een pispaaltje die om het minste geringste liep te janken. Als Ray dan toch dood moest, dan zou hij dapper de dood in gaan. Niet als een huilende kleuter die zijn of haar lolly is kwijt geraakt. Ray’s blik gleed naar de hoeven van de hengst en zag dat de sneeuw erom heen smolt. Wat deze hengst ook deed, dit waren bovennatuurlijke krachten. Misschien werd het toch tijd om te geloven dat er inderdaad magie was in dit land en dat je uiteindelijk elementen kon besturen. Hem was de rare aftekeningen op zijn kont ook al opgevallen. Het was een soort boom. Direct had hij aan aarde gedacht, maar hij schudde zijn hoofd. Zoiets gestoords als elementen besturen bestond niet. Dus hield hij zichzelf de hele tijd dapper voor dat er niet zoiets was als magie en elementen besturen. Hoewel hij wel steeds meer begon te twijfelen. Maar in elk geval stierf hij met een beetje versiering op zijn lijf. Versiering van het gene waar hij het meest van hield. Moeder natuur.
Het was hem nog niet eens opgevallen dat de moordmachine op hem afgekomen was. De hengst beviel hem totaal niet, zoals hij zonder het oogcontact te verbreken hem aankeek. Ray rilde eventjes en zenuwachtig gleden zijn ogen van hier naar daar, als hij de hengst maar niet aan hoefde te kijken. ”Tell me your name” Ray schrok zich rot bij het horen van het bevel. Ray snoof eventjes en vermande zichzelf. Dapper keek hij de hengst recht aan. `Ray,’ Zei hij recht en direct, zonder enige angst. Oh god, wat was hij voor een sukkel? Nu kon de hengst zeker tegen als zijn slaafjes zeggen hoe stom en dom Ray wel niet was om zijn naam te vertellen. `Maar uhm.. Ik denk uh… Dat ik er maar eens vandaar ga, hé. Ik heb het eigenlijk niet zo op hoogtes en natuur.’ Zijn woorden struikelde over elkaar heen. Lekker dan, wat was hij voor watje geworden? Alles aan zijn houding vertelde dat hij juist wel van hoogtes hield en dat hij de natuur maar prachtig vond, zeker het boompje op zijn kont.

Hij bleef naar het paard kijken, ergens in die ogen, daarin zag hij iets van angst, iets van tranen. Hij bleef het paard aankijken, zonder zijn blik af te wenden. Die kille zwarte ogen die geen emotie leken te tonen. De een stierf dapper, de ander stierf laf. Maar allemaal stierven ze zonder waardigheid. Dood was dood, zo simpel was het. Hij had in zijn leven veel dood gekend, vandaar dat men hem de dood was gaan noemen. Hij zag hoe het paard naar zijn hoeven keek, maar vooral naar de sneeuw die om zijn hoeven heen smolt. Hij zag in de ogen iets van ongeloof. Blijkbaar geloofde dit paard niet in de krachten die in dit land waren. Hij had al gezien dat het paard tegen over hem een paard was dat het element aarde bezat. De tekeningen, en het boompje op de achter flank van het paard bewees dat wel. Hij zwiepte even met zijn staart. Zijn aftekeningen waren niet zichtbaar in zijn vacht, doordat zijn vacht zo diep zwart was. Als hij een andere kleur was geweest. Dan zou je hele rare aftekeningen zien, die dwars door elkaar heen liepen. Op het eerste gezicht leek hij een gewoon paard zonder krachten, alleen zijn zwarte ogen verraadde dat hij niet normaal was en natuurlijk zijn manier van doen. En dit paard tegen over hem, dat was duidelijk een aarde paard, ook al leek die het zelf niet helemaal te geloven. Hij had wel gezien dat het paard was geschrokken toen hij had gesproken. ‘Ray’ zei het paard direct. Ah, dit was een doener, niet een denker. Direct antwoord geven, en dan pas nadenken over wat hij had gezegd. Hij had dat wel eerder gemerkt aan het begin, maar dit maakte het alleen maar duidelijker. `Maar uhm.. Ik denk uh… Dat ik er maar eens vandaar ga, hé. Ik heb het eigenlijk niet zo op hoogtes en natuur.’ Zei het paard toen, blijkbaar wou die zich uit deze benarde situatie redden. Hij bleef het paard aankijken, dat over zijn eigen woorden struikelde. De houding van het paard zei juist dat die van hoogtes en van de natuur hield. ‘Only a fool lies too me. Your marks are telling me the truth” Zei hij. Hij zette nog een stap naar Ray toe. Hij was niet bang voor het paard, dat paard was duidelijk wel bang voor hem. Niemand loog tegen hem, dat was niet slim, elk verkeerde antwoord kon je einde worden. Dat paard was niet omhoog geklommen om vervolgens te zeggen dat die bang was, nee dat paard hield van de hoogt en van de natuur, en zijn aftekeningen bewezen dat ook nog een keer. Hij bleef rustig staan en wachtte af, wat Ray nu zou gaan doen, nu hij het paard met woorden in een hoek dreef, zonder dat hij fysieke kracht gebruikte om het paard onder de duim te houden. Als het paard niet zou uitkomen, dan zou die zichzelf nog doden door niet goed uit te kijken waar die zijn hoeven neer zette. Hij bleef rustig afwachten op welke zet het paard nu zou gaan doen. Hij zwiepte even met zijn staart en wachtte af.

He is messing with your head
He knows things
That will destroy you
Don’t mess with him..

546 woorden

‘Only a fool lies too me. Your marks are telling me the truth” Ray tuitte zijn lippen eventjes en grinnikte toen. Dan moest hij maar de act van gestoord paard opzetten, meestal hielp het wel en Ray bleek een overtuigende acteur te zijn. `Wel, then I bet I must be a fool, ain’t I’m right?’ met een kleine glimlach keek hij de hengst aan na zijn woorden. Hij maakte een prachtige imitatie van het rare Engelse gebruik van de hengst. Ray wist zeker dat de hengst meer dan prima Nederlands kon. `Dus ja… Dan peer ik hem maar hé. Het was leuk om je gekend te hebben-,’ eventjes stopte Ray met praten, alsof hij nog iets anders wou zeggen. `-hé-hé,’ dat was het enigste wat uit zijn mond kwam, wat nutteloos gelach. Ray draaide zich soepel 180 graden om en liep toen in een vlot pasje weg. Een zucht glipte tussen zijn lippen door toen hij bij de daling aan kwam. Zijn blik gleed naar beneden en voor eventjes stond hij stil. Direct gleden zijn gedachtes naar Palmolive. Hij kon er niets aan doen dat hij de tranen achter zijn ogen voelde prikken. Met alle laatste restjes energie dwong hij ze terug, probeerde hij tegen de tranen der gevoelens te vechten. Hij probeerde ze terug te dwingen van zijn gestoorde muur naar zijn gevoelige kant. Het was alsof hij een gevoelige snaar raakte. Hij stond op het punt om te breken toen een zweverige stem zijn geweten in kroop. Treur niet om wat geweest is, treur om wat komen zal. Waarschijnlijk was het deze zweverige stem die hem van het springen heeft weerhouden, het springen voor de tweede keer. En weet je, ze had gelijk ook. Hij moest niet treuren om Palmolive, hij mocht best aan haar denken, maar hij moest niet meer om haar huilen. Zij was verleden tijd, een heel nieuw hoofdstuk lag voor hem en achter hem als het ware. Met een fiere draai keek hij plots Muerto weer aan. Een gespannen glimlach rond zijn lippen. Hij was niet voor niets gekroond tot leider van Apage. Hij was geen leider om vervolgens bij de eerste de beste hengst op de vlucht te slaan. Hij was een leider om terug te vechten, om zijn kudde te beschermen. Inderdaad, hij moest treuren om wat komen zal, want als dít geval voor hem de toekomst was, dan was iedereen binnen een paar jaar dood. Misschien kon Ray er niet zoveel aan doen, aan de toekomst. Hij kon op zijn minst als een held sterven. Als iemand die voor vrijheid strijd, ook al was hij neutraal, deze definitie was hij eventjes compleet kwijt toen hij moedig op de hengst afstapte. `Ik besef me net dat jij me jou naam nog niet hebt verteld,' zei Ray bars, wachtend op een antwoord van de hengst. Als dit het einde was; laat het het einde dan maar zijn, dan ben ik meteen terug bij Palmolive. Eind goed, al goed. Dacht hij al net zo bars. Zonder weet opende hij een compleet nieuw hoofdstuk in het boek der leven; een hoofdstuk vol macht, glorie, haat en bovenal vriendschap. Een duisterder en lichter hoofdstuk dan de andere.

Hij bleef rustig staan terwijl hij naar het paard voor zich keek. `Wel, then I bet I must be a fool, ain’t I’m right?’ zei de hengst voor hem. Hij zag de glimlach op het gezicht van de hengst wel, zo’n glimlach, van zie je nou wel. Misschien probeerde de hengst hem na te doen, als die dat probeerde, dan faalde die jammerlijk. Hij sprak liever in de taal waarmee hij was opgegroeid, dan in de taal waar de meeste hierzo in spraken. Hij kon wel de taal waarin de rest sprak, maar hij vond het niet echt fijn om die taal te spreken. Als het echt niet anders kon, ja, dan sprak hij die taal, maar meestal kwam het daar niet eens op aan. `Dus ja… Dan peer ik hem maar hé. Het was leuk om je gekend te hebben-,’ zei de hengst tegenover hem daarna. Ray moest zelf maar weten waar die naar toe ging. Hij had de naam van het paard wel onthouden, en hij wist bijna zeker, dat dat hem ooit nog eens van pas zou komen. Heel even leek het alsof het paard nog iets wou zeggen, maar er kwam alleen `-hé-hé,’ uit de mond van het paard, ook niet echt snugger vond hij. Hij zag hoe Ray zich soepel 180 graden omdraaien en toen wegliep. Hij zag hoe het paard even stil stond. Hij zou het paard met één simpele duw van de berg af kunnen duwen, maar dat deed hij niet, er was iets aan dat paard, dat hij interessant vond, daarom deed hij dat niet. Maar de volgende keer dat hun paden elkaar zouden kruisen, dan zou hij het paard waarschijnlijk niet meer laten leven. Hij zag hoe het paard met fiere draai zicht terug naar hem toe draaide, blijkbaar was het paard nog iets vergeten te zeggen, of wou die nog iets van hem weten. Hij keek naar Ray, met zijn zwarte ogen. De sneeuw om zijn hoeven heen, was verder gesmolten. Er was groen gras onder zichtbaar, dat heel langzaam zwart begon te kleuren, zwart van as, zwart van vuur. Zwart van de dood. Hij bleef naar de hengst kijken, die duidelijk zijn best moest doen om zijn tranen in te houden, waarom? Dat wist hij niet, maar daar ging hij verder ook niet op in. Het paard voor hem, dat leek wel een slappeling op deze manier, terwijl hij toch duidelijk aan de aftekeningen van de hengst kon zien, dat die een leider was. Misschien had Ray enig idee wat hij was, maar niet wie hij was. Als de hengst voor hem goed was geweest, dan had Ray hem wel aangevallen, als Ray slecht was geweest, dan had hij niet zo gereageerd. Wat was dit paard dan wel? Neutraal? Hadden ze dan echt neutrale kuddes hier? Dat zou dan ook voor het eerst zijn. Hij bleef naar het paard kijken, en luisterde naar de woorden die de hengst bars sprak: `Ik besef me net dat jij me jou naam nog niet hebt verteld,' Hij keek Ray aan, dacht die nou echt, dat hij Ray zijn naam zou vertellen? Hij dacht er niet eens aan. Hij bleef staan. Hij zette zijn hoeven naar voren, die direct in de sneeuw wegzonken en de sneeuw lieten smelten. Hij liep op Ray af. Hij bleef zonder te knipperen de hengst aankijken met zijn zwarte ogen. ”you will find that out soon enough” zei hij terwijl hij langs het paard heen liep. Hij liep verder, de sneeuw om zijn hoeven heen bleef smelten. Hij zei verder geen woord meer tegen het paard, hij begon aan de afdaling, hij keerde het paard zijn rug toe, een teken van respectloosheid tegen over Ray.

You’re dancing with the death
One wrong step
And you’re
Gone..

629 woorden

» A good live..