The story.

100 000 jaar geleden..
Ik leefde in een klein land, het land met de naam Euphroia. Het land was groots, er leefde geen mensen. Verhalen verteleden dat het land vervloekt was, maar het tegendeel bleek. De enige dieren die er wilde leven waren paarden. Prachtige paarden met kleurrijke vachten, zwevende manen en staart. Ze leefden in vrede samen en deelde hun grote geheim. Het geheim, vraag je me? Het geheim dat vertelde dat de paarden magische krachten bezaten. Andere zouden hen uit lachen, tot ze zelf de wonderen zagen die paarden veroorzaakten. Het was geweldig om te zien. Nu moet je niet denken dat er Pegazussen en eenhoorns rond fladderden. Nee, de paarden hadden ieder een bepaalde aftekening op hun hals, kont of benen. Maar geen gewone aftekeningen. Aftekeningen die niet nergens op sloegen, maar aftekeningen die daadwerkelijk wat betekenden. Aftekeningen die de krachten gaven aan de paarden. Echter waren er nog altijd paarden die het niet geloofde, die vonden dat de paarden maar onzin spraken. Magische krachten bestonden immers niet. Of wel? De paarden die het onzin vonden begonnen na enkele uren al te twijfelen. Plotseling verschenen er aftekeningen op hun hals, kont of benen die ze nooit eerder gezien hadden. De aftekeningen lichtte op in het duister. Angst werd er gezaaid maar zodra zij aan de wijze vroegen wat er aan de hand was, leek het allemaal dood normaal te zijn. Zij waren in het eerste stadia der transformatie. Ze veranderde van een normaal alledaags paard naar een paard met speciale krachten. Ieder dier had zijn eigen krachten. De een bezat de magische kracht de toekomst te voorspellen de ander kon gedachten gelezen en ga zo maar door.
Nu..
Nu is alles nog precies hetzelfde. De paarden leven op dezelfde manier. De krachten zijn er nog altijd. Echter is het land totaal aan vergetelheid gebonden. Geen enkel mens weet van het bestaan. Het is zowaar afgesloten van de mensen wereld, en dit blijft ook zo. De paarden delen nog altijd het geheim er is enkel wat veranderd. De paarden leven niet langer in vrede samen. Er zijn groepen gekomen. Paarden die hun eigen overtuigingen hadden. De één was goed, de ander slecht en dan waren er ook nog paarden die zich er totaal buiten hielden. De meeste paarden leefden alleen, of in een kudde. In de kudde had je natuurlijk de bescherming als voordeel. Ook werd je getraind, en leerde je beter om te gaan met je krachten. De paarden waren het niet meer met elkaar eens. Er bestonden zelfs paarden die andermans bloed dronken. Die paarden noemden wij Suco. Wat vampier, of bloeddrinker betekend. De paarden die die naam met zichzelf mee droegen waren een van de grootste verschrikkingen van het hele land. De paarden wilden niks met hen te maken hebben. Alleen al in hun buurt komen waagden ze niet.
Het land verkeert in angst. Paarden weten niet meer wat ze moeten doen. En hier kom jij in terecht. Jij beland in deze wonderbaarlijke wereld en mengt je in de geheimen. Je krijgt je aftekeningen zodra je een week in het land leeft (meer informatie? Kijk even verder in “Handbook”). Je behaalt speciale krachten en voor je het weet ben je ingewijd in de wonderbaarlijke wereld van Euphroia.