Dancing with the devil

Onderwerp: Dancing with the devil vr jan 25, 2013 10:52 am

Het vuur speelde langzaam heen en weer. Een bruine arabische merrie leek in een soort trance te zijn. Haar ogen waren leeg, recht op het vuur gericht. Haar voorbenen stonden in de rode vlammen. Het leek haar helemaal niets te doen. Alsof ze een was met het vuur. Ergens was het ook zo. Dankzij haar krachten kon ze tegen de hitte van de vlammen en kon ze het iets of wat besturen. Al ging dat nog altijd niet zoals gepland. Het omringde haar lichaam, als een soort bescherming. Het leek een deel van haar te zijn. De felrode aftekeningen op haar benen verraadde dan ook erg veel. Ze was een van de magische paarden. Als ze het vuur bespeelde lichtte de tekens op haar benen op. Op haar witte sokken was een roos afgebeeld met wilde vlammen eromheen. Het zag er werkelijk prachtig uit. Het was haar symbool. Totaal uniek in deze wereld van magische paarden. Zachtjes doofden haar ogen uit. Begonnen haar symbolen hun kleur te verliezen. Haar ogen vielen langzaam dicht. Haar benen trilden. Het vuur was verdwenen. Enkel een laatste wolkje verraadde nog wat hier net gaande was geweest. Het stof van de prairie walmde op. Een plof weerklonk. De slanke merrie was door haar knieën heen gezakt. Soms was het moeilijk om haar krachten te beheersen. Alsof ze het niet kon controleren. Dan stond ze gewoon daar te branden door een plotse woede die in haar op zwelde. Niet dat ze er om gaf dat iemand gewond zou raken. Ze gebruikte haar krachten nu eenmaal niet voor het goede. Ze was door en door slecht. Ze was opgevoed door sterke, slechte paarden. Ze was het verwende leiderspaard dochtertje geweest. Al was ze dat al snel beu geraakt. Daarom dat ze nu ook hier was. Ze zou haar eigen leven wel eens gaan leiden zoals zij dat wou. Niet meer zich aan de regels van een andere kudde houden. Ze was geen paardje die van andere bevelen op volgde, zelfs niet van haar ouders. Haar lichaam stond dan ook vol met littekens van als ze niet optijd het vuur in haar kon ontwaken. Echter moest ze nog veel trainen. Ze kon zich nog maar amper bewegen als ze in de trance zat. Dat moest gewoon gaan veranderen. Ze zou haar lichaam helemaal gaan beheersen. Zich kunnen voort bewegen terwijl het vuur rond haar leefde. Ze zette dan ook meteen haar hoeven weer onder haar lichaam. Schudde haar bruine vacht uit. Ze moest toegeven ze vond zichzelf best een mooi paard. Een ijdeltuit was ze toch wel ondanks dat ze slecht was. Haar oren kwamen enkele luttele millimeters uit haar hals. Ze hoorde een paard aan komen. AAARRRRGGGG moesten andere domme paarden echt altijd haar trainingen verstoren? Ze draaide haar slanke hoofd om en keek richting de schim die ze zag aan komen.

Onderwerp: Re: Dancing with the devil zo jan 27, 2013 7:49 am

De zon scheen en gaf een ongewone hitte af. Hij had er geheel geen last van en het dorre gras kraste alleen over zijn benen. Zijn zwarte vacht blonk geheel en leek op de nachtelijke hemel. Drafnar Genoot van de wind die door zijn haren speelde. Het verkoelde hem een beetje. Deze weides leken eeuwig door te gaan. Zijn ogen stonden kil. Het leek alsof er nergens een ander paard te bekennen was. Dat moest ook niet. Dit was één van zijn lievelings plekjes. Er was nergens een boom, het gras was niet te eten. Dus meestal was het rustig en stil. De stilte werd alleen verbroken door de wind en zijn hoef getrappel. Zijn ogen werden kil, zijn teken op zijn nek lichte langzaam op. Vuur vormde zich rond zijn benen. Terwijl hij op volle snelheid aan het lopen was. Hij liep sneller en sneller en langzaam stond geheel zijn lichaam in vuur en vlam. Het enigste licht in de duisternis. Het vuur verkleurde in een blauw vuur. Dan waren zijn krachten op zijn sterkst. Het leek alsof hij geheel uit de vlammen gemaakt was. Het voelde geweldig aan en het leek alsof niemand hem kon stoppen. Het teken begon harder te gloeien. Het teken op zijn nek. Het was een brandende pijl. Gericht naar zijn kop. Als het niet gloeide dan was het zwarter dan zijn vacht. Alleen de vlammen er rond waren lichter. Zo gaf het een mooie uitzicht. Maar nu kon je er niets van merken. Het vuur speelde met zijn mannen. Zijn ademhaling was normaal. Ook al rende hij als een vliegende pijl. Het was vreemd, het gevoel van de macht die hij nu had. Brandend, zijn aderen, het vuur. Zijn ziel stond in brand. Dat kon je nu zien aan de buitenkant. Langzaam minderde hij vaart. Het teken doofde. Samen met het vuur. Langzaam veranderde het weer in een normale kleur. Voor dat het doofde. Hij steigerde even. Voor dat hij zich rolde in het dorre gras. Het was hem gelukt. Zijn training had vruchten afgewerkt; hij had het vuur ondercontrole; Niemand zou daar verandering kunnen beginnen. Langzaam stond hij op. Zijn ogen sloot hij even. Hij keek het veld rond. Het was nu rustig. Maar hij voelde dat hij nog niet klaar was; Zijn blik viel wel op een punt in de verte. Een brandend punt. Hij kon nu al zeggen dat het een ander paart was. Maar het punt verdween. Alsof het alleen een droom was geweest. Hij brieste even. Hij schudde met zijn nek. Neen hij was nog niet klaar. Nogmaals steigerde hij en weer gloeide de pijl op. Vuur vormde zich weer rond zijn lichaam. Zo begon hij te lopen. Zijn blik gericht in de verte. De vlammen veranderden weer. Hij ging sneller en sneller. Hoe dichter hij kwam. Hij meer hij kon zien dat er een ander paard was. Hij liep verder, neen hij zou niet stoppen. Hij had de vlammen gezien. Het was een paard met het element vuur. Hij had geen schrik. Hij zag dat het een merrie was. Hij stopte een beetje van haar vandaan. Ze was slank en het was wel duidelijk dat hij stoorde. Zijn vlammen bleven aan. Hij keek haar aan. Recht in haar ogen. Hij wachte even, aanvallen. Neen, dat zou nu te oneerlijk zijn. Hij wilde wachten hij wilde de reactie op haar gezicht zien. Langzaam ging de gloed weer weg. De vlammen doofden voor de tweede keer. Hij schudde zijn nek, ven. Hij bleef zwijgen… Het was aan de merrie om de eerste stap te zetten.

Onderwerp: Re: Dancing with the devil ma jan 28, 2013 5:14 am

Een soort vuurpijl leek aan de horizon op te flakkeren. Kilika vernauwde haar ogen voor even. Besloot ze te sluiten. Ze zwiepte eens wild met haar staart. Haar oogleden trilden van de inspanning. Het vuur aan haar hoeven begon lichtjes te dansen. Het leek haar staart aan te steken. Daarmee sloeg ze wild tegen haar flanken aan. Het nam haar hele lichaam over in een paar luttele seconden. Haar staart leek een vurige vlam te zijn die heen en weer wiegde op het ritme van de wind. Ze opende haar gitzwarte ogen. Haar slanke hoofd kon ze licht bewegen. Ze moest haar ogen terug even sluiten. Ze probeerde haar benen te verzetten. Het lukte! Ze zette zichzelf in een trotse houding. Haar vlammende staart hoog in de hoogte. Haar ogen weer open. Ze wachtte tot het andere vuurpaard bij haar was. Ze liet haar vlammen niet doven. Ze ging haar bescherming echt niet opgeven voor een ander dier. Dan kon hij haar makkelijk vermoorden. Het was immers een hengst. Hij zou negen kansen van de tien sterker zijn als haar. Haar krachten konden eigenlijk echt prachtig zijn als ze wou. Moest ze een goed paard zijn geweest waren haar vlammen sierlijk geweest en leken de kleine vlammetjes vanboven op vuurvliegjes aan haar lichaam te ontsnappen. Echter waren haar vlammen zo ongetemd dat ze een wild monster leek. Net zoals het dier voor haar. Hij liet zijn vlammen langzaam doven. Kilika beheerste haar krachten nog even. Ze maakte een vreemd briesend geluid. Het leek niet op het gebries van een paard. Eerder op het vuur dat door de wilde lucht werd meegevoerd. Ze kantelde haar hoofd en bekeek het dier. Ze wou bewegen, maar dan moest ze haar vuur laten gaan. Ze besloot het te riskeren. Het vuur doofde en haar belitekende vacht kwam weer tevoorschijn. Haar slanke arabische hoeven kwamen langzaam tot beweging. Ze bekeek het dier van hoofd tot hoef. Langzaam slenterde ze een rondje rond het dier heen. Haar staart trots in de hoogte gehesen. Ze stopte voor zijn neus en keek hem rustig aan. Haar slanke oren tegen haar schedel aan gedrukt.
"Wel, een mede vuurmeester." Sprak ze met haar zangerige stem. Haar donkere ogen starend alsof ze door hem heen kon kijken. Soms leek ze wel op Jane van twilight. Ze was mysterieus en had een zachte stem. Van zo'n merrie verwachtte je niet meteen dat ze een badass was, het was een soort wapen. paarden onderschatte haar. Ze bleef hem aanstaren.
"Vertel me je naam hengst." Sistte ze lichtjes terwijl de tekens op haar benen lichtjes opvlamden. Toch bleek er enige interesse te zijn. Je zag niet elke dag een andere badass vuurmeester. Kilika was er echter van overtuigd dat ze het sterke ras waren. Ze zouden heel dit land kunnen veroveren. Maar ze zouden ervoor moeten vechten al zou dat haar wel lukken. Ze was een sterke merrie die zich niet liet overmeesteren.

Onderwerp: Re: Dancing with the devil ma jan 28, 2013 5:59 am

Zijn vlammen waren gedoofd. Terwijl de merrie voor hem in vuur en vlam stond. Dat maakte niet veel uit. Als hij het wilde zouden zijn vlammen zo weer aan slaan. Hij was eigenlijk wel blij. Blij om een andere vuurmester te ontmoeten. Dit zou nog heel interessant kunnen worden. Het leek er niet op dat ze hem zou aanvallen. Op één of andere manier., leek het alsof ze niet kon bewegen. Hij zag wel hoe ze keek. Hij bleef rustig staan. Hij hoorde haar briesen, het leek op vuur die voorbij raasde. Het vuur doofde en haar teken doofde mee. Langzaam kwam ze in beweging. Hij voelde haar ogen recht door zich kijken. Onder tussen had hij de tijd om haar ook goed te bekijken. Hij zag haar getekende vacht. Had ze veel gevechten gehad? Maakte ze vaak veel problemen? Dat betekende maar één ding. Dit zou heel interessant worden. Het zou zelf nog heel er lijk kunnen worden ook. Ze was slank en best wel knap. Tenminste als je daar naar zou gaan kijken. Hij zelf had een glanzende zwarte vacht. Gespierd en redelijk groot. De Merrie stopte recht voor hem. Hij schudde weer even met zijn nek. Zijn hoofd mooi omhoog en zijn staart ook mooi trots omhoog. Maar de merrie voor zich was niets anders. Je kon hier niemand vertrouwen; Het was wel duidelijk, dat zij dat ook wist. Dat schrikte hem niet af. Hij was the black one, zijn naam was bekend over het land. De meesten zouden hem vrezen. Dat had hij het liefst. Lieten ze hem met rust. Kon hij ook dingen doen, dat niemand anders kon doen. Haar zwarte ogen bleven hem recht aan kijken. Haar ogen recht tegen haar nek geperst. Zijn oren stonden gewoon mooi recht op. Zijn spieren waren ontspannen en hij wachte op wat ze zou gaan zeggen. ’ Wel, een mede vuurmeester.’ Ze sprak het uit met een zangerige stem. Het klonk licht. Maar er zat een diepere kern in. Je zou niet veel van haar verwachten als je haar zo hoorde spreken. Maar hij had al meer merries met zo’n uiterlijk ontmoet. Meestal zat er daar een brandende aard achter. Dus deed hij liever voorzichtig. Hij knikte alleen even. Het leek alsof het haar niets kon schelen. Je kon bijna niets zien in haar ogen. Maar ergens zat er een soort van interesse. Natuurlijk, je kwam niet iedere dag een andere vuurmeester tegen. Maar er waren er meer dan je zou denken. Hij ontmoete er toch meer dan andere meesters. Misschien was het zoals sommigen zeiden. Soort zocht soort niet meer of minder. "Vertel me je naam hengst." Zei de Merrie lichtjes terwijl de tekens op haar benen lichtjes opvlamden. Hij Lachte even. Zijn ogen draaiden even af naar een vogel in de lucht keek. Het was kil en het leek even alsof er niets dan stilte was. Hij draaide zijn blik weer om naar de merrie. Hij kwam in beweging en draaide even om haar as heen. ”Drafnar!” Zei hij onder tussen. Ergens had hij geen zin gehad om te antwoorden. Het had zo dwingend geklonken. Maar hij had het laten vliegen. Hij ging weer voor haar staan. Op een beleefde afstand. Zijn pijl op zijn nek glansde even op, terwijl hij zijn volgende woorden uitsprak. ”En met wie heb ik het genoegen?” Het kon nooit kwaad om het te vragen. Ergens verwachte hij niet dat dit tot een gevecht zou leiden. Maar hij was op alles voorbereid. Toch wist hij ergens dat hij dan zou winnen. Hij won vele gevechten, sommigen met meer moeite dan met de andere. Normaal zou hij geen Merries aanvallen. Alleen als ze er zelf om vroegen. Het zwakkere ras, zouden vele hengsten zeggen. Hij geloofde het niet. Merries konden even sterk zijn als hengsten. Toch hadden de meeste hengsten gewoon altijd een voordeel. Hij bleef de Merrie dus weer aankijken. Terwijl de wind door het gras speelde.

Onderwerp: Re: Dancing with the devil ma feb 04, 2013 6:46 am

Haar teken was volledig uitgedoofd. Enkel nog de lichte bruine aftekeningen van de brandende roos waren nog iets of wat zichtbaar als je er op lette. Haar slanke hoofdje bekeek de grote zwarte hengst. Of ze onder de indruk was? Niet bepaald. Kilika was niet bepaald snel onder de indruk van iemand. Ze had het probleem dat ze van niets of niemand schrik had. Ze zou ook nooit voor een hogere wijken. Misschien dat ze daarom verbannen was geweest na een lang gevecht. Ze hadden gevecht op leven en dood maar de lafaard was gevlucht met de kudde. Kilika had hem kunnen afmaken. Al had haar leven in de eerste dagen aan een zijden draadje gehangen. Zeker als paard alleen was het dan moeilijk te overleven. Gelukkig had ze haar toevlucht gevonden hier. Haar krachten waren beginnen te ontwikkelen. Helaas is ze nog jong en moeten haar krachten zich nog ontwikkelen. Een leermeester zocht ze niet. Alles ging met vallen en opstaan, ook een machtig dier worden. Al zou Kilika nooit een gespierd monster worden. Ze zou het moeten hebben van haar verstand. Helemaal het tegenovergestelde van deze hengst. Die kon gewoon op je in beuken en je lag neer in Kilika's geval dan toch.
Op zijn beurt begon het dier een randje om hem heen te lopen. Ze waarschuwde hem toen hij te kort kwam. Het korte geluid dat uit haar keelgat kwam was een typisch merriegeluid. Het was redelijk hoog. Haar teken gloeide even op. Ze haatte het als anderen te dicht bij haar in de buurt kwamen. Zeker van hengsten moest ze niets hebben. Ze had ook zo haar trots hoor. Ze leek voor velen een pop echter waren zij diegenen die bespeeld werden. Kilika wist goed genoeg dat ze een plaatje was om naar te kijken. Ze was niet voor niets een volbloed arabier.
Zijn naam weergalmde. Ze glimlachte tevreden. Zo dit was dus die zogenaamde gevreesde hengst. Ze kon haar lach niet inhouden. Een smakelijk merrie achtig lachje kwam dan ook vanuit haar keel. Haar ogen staarde weer door hem een, haar lippen geamuseerd. Haar slechte oor ging naar voren. Ze had nog maar een deel van haar oorschelp aan de rechterkant. Het deerde haar niet, ze schaamde zich er ook niet voor.
"U hebt het genoeg met Kilika, black one." Sprak ze nog steeds op haar o zo zachte toon. Dit kon wel eens leuk worden voor haar. Ze wist dat dit paard gevreesd was maar als ze hem zo zag, leek hij op zowat elke vuurmeester. Koudbloedig en een moordenaar. Ze had eigenlijk nog nooit een goede vuurmeester tegen gekomen. Bestonden die überhaupt ook wel? Wat maakte het ook uit? Kom op Kilika, focussen. Maande ze haar eigen aan. Ze verzette haar slanke hoeven nog eens. Haar staart danste mee op de beweging. Ze was geen goedzakje maar deed ook geen moeite om er als een badass van uit te sprookjes uit te zien. Ze was geen scharminkel dat altijd iedereen afsnauwde en enkel bloed wou proeven. Ze vond zichzelf nogal redelijk beschaafd of zoals anderen zouden zeggen, een bitch. Dat kon ze ook wel zijn, als ze er zin in had. Al kon ze nu wel eens een fatsoenlijk gesprek gebruiken met een andere badass. Ze wenkte hem dan ook om een wandeling te maken. Stil staan was enkel maar slecht voor de spieren.
"Laten we een wandeling maken Drafnar, door hier te staan winnen we niets." Sprak ze dan ook terwijl ze hem kort even aan keek. Ze draaide haar achterhand al richting hem en slenterde rustig verder. Ze kon ook normaal doen hoor, tegen kantgenoten dan toch. Elke badass kreeg een normaal gesprek van haar. Een goedzakje kon een gevecht verwachten. Zo zat ze nu eenmaal in elkaar. Leer er maar mee leven.

Onderwerp: Re: Dancing with the devil wo feb 06, 2013 7:17 am

Een zachte wind gleed door zijn haren. Zijn blik gleed even weg van de merrie voor hem. Het ging op een onzichtbaar punt staan. Hij was hier eerder geweest. Heel vroeger. Ja dat wist hij gewoon zeker. Geen andere mogelijkheid. Hier hadden zijn vijanden geleefd. De vijanden die hij had uitgemoord. De vijanden die zijn familie hadden vermoord. Ja hij had ze opgebrand, stuk voor stuk had hij ze naar de dood gelukt. Geen van hun had kunnen ontsnappen. Neen niemand. Nu was de rest van zijn vroegere leven ook al lang vervlogen. Hij was gebleven, zij waren verder getrokken. Het enigste wat ze hadden gezegd was dank. Ja hij had ze bevrijd en daar was hij nog steeds heel erg trots op. Maar nu zou hij ze nooit meer zien. Alleen in vage oude herinneringen die door zijn hoofd spookten. Zijn gedachten kwamen terug en hij richtte zijn aandacht weer op de merrie. Het leek er op dat ze hem ergens kende. De verhalen gingen dus echt de ronde. Goed, perfect. Iemand die er aan zou twijfelen zou er voor boeten en hard ook. Geen medelijden. Neen ook niet voor de zwakste… Ze zouden allemaal kennis maken met de duisternis. De duisternis waarin hij had moeten leven. "U hebt het genoeg met Kilika, black one." Ze sprak met een zachte stem. Het leek er op alsof ze niet overtuigd was door de verhalen. Hij lachte even maar van buiten gaf hij geen kik. Hij dacht na over haar naam. Speciaal, neen niet echt. Het leek op ieder normale naam. Maar waren niet alle namen zo? Neen sommigen waren anders, misschien was dit ook zo’n naam. Maar besefte hij de betekenis er niet van. Hij wist dat ze ook een vuurmeester was. Maar het leek er niet echt op, dat ze haar krachten goed onder controle had. Ook leek het er niet echt op dat er een gevecht op komst was. Maar wat nog niet was kon nog altijd komen. Hij twijfelde niet over de uitkomst van een gevecht. Hij boog even zijn kop als begroeting en hij zag haar wel kijken. Waren haar woorden echt zo leeg geweest. Voor hem betekende ze niets. Ze waren hol geworden. Misschien ook omdat ze zo zacht waren uit gesproken. Hij vergat haar vage blik. Ze was in haar gedachten gekeerd. Dat was wel duidelijk geweest. Geen woorden waren er nog meer nodig. "Laten we een wandeling maken Drafnar, door hier te staan winnen we niets." Hij lachte even. Ze had helemaal gelijk. Maar ergens had ze die beweging helemaal niet verwacht. Langzaam kwam hij in beweging. Op een normale pas ging hij vooruit. Het was vreemd, het was wel duidelijk dat deze merrie geen vriendelijke liefje was. Zo had hij het graag. Goede paarden waren alleen maar goed om te sterven. Of om eens een goede training van te maken. Hij stopte even en draaide zijn hoofd om. Hij wachte op Kilika. Beweging ja dat zou hun goed doen. ”Wel vertel me eens.. Wat doe je hier eigenlijk.” Het klonk neutraal. De enige bedoeling er van was om een gesprek op te starten.