Show me who you are, Ray.

Vroeger was hij altijd een met de natuur, kon hij zo genieten van de kleinste dingen. Ja, vroeger, wat was vroeger? Een maand geleden? Nee, toen had hij alleen nog maar oog voor zijn plan om zich op Parondontax te wreken. Ray knarsetanden eventjes duidelijk hoorbaar. Nee, hij mocht niet boos zijn op de hengst, het enige wat hij deed was achter zijn hart aan gaan, en zijn hart was gestolen door Palmolive, net als Ray zijn hart. Toch had die hengst zijn merrie gestolen. Zíjn lieve merrie, zíjn beeldschone merrie, de merrie die eeuwig van hem hoorde te zijn. De merrie die blijkbaar andere plannen had. De merrie die er nu niet meer is, Ray voelt een prop in zijn keel en de tranen prikken achter zijn ogen. Maar hij duwde ze met enige kracht weg. Nu moet je dapper zijn Ray. Dacht hij. Als een soort robot had hij al de hele week zichzelf zulke orders gegeven, steeds eindigde ze met zijn naam. Nu moet je eten, nu moet je dit doen, nu moet je dat doen, zo ging het maar door en door. Hij kon zichzelf wel bevelen ermee stoppen, op dezelfde monotone toon, maar het had geen nut. Hij had de puf niet om na te denken of veel nuttigs te doen. Hij wou wel een nieuw leven opstarten, maar nu eventjes niet. Nu moest hij tijd hebben om na te denken, om te rouwen. Eventjes gleden zijn ogen schuchter over het gebied, dus dit was het? Het gebied waar hij zijn nieuwe leven op zou bouwen. Hij had wel gehoord dat er hier rare dingen gaande waren, rare aftekeningen kwamen na een week tevoorschijn en al gauw kon je een element besturen. Ray had alleen maar spottend gelachen. Hij mocht dan wel een oude zak hooi zijn, hij had blijkbaar wel meer verstand dan deze stomkoppen en was heel wat wijzer, had hij toen gedacht. Hij geloofde tenminste niet meer in sprookjes en legendes. Als zijn verleden hem niet had laten lijden had hij het misschien wel geloofd. Maar hij was meerdere keren met zijn kop op de grond gedrukt om de harde waardheid en de wereld goed te bekijken, zo had hij geleerd dat er geen goede dingen waren, geen sprookjes. Want niemand deed iets uit liefde, gewoon zomaar, omdat hij zo goed en vriendelijk was. Dat geloofde Ray niet. Nee, Ray wist bíjna zeker dat iedereen er vroeg of laat wel iets voor terug wou. Nu pas drongen de geuren tot hem door, de zoete geuren van het gebied. De paarse bloemen die tot je knieën kwamen en je daar kietelde. Eigenlijk was het een heerlijk gebied, het was jammer dat zijn geniet kunsten teniet deden omdat hij met zijn gedachten elders was. Het gebied was prachtig en paars was een van de mooiste kleuren als je het hem vroeg. Het was je jammer dat deze kleur. Een vos hengst verscheen in de verte, Ray brieste en stond op het punt om er straal langs te lopen toen hij erachter kwam dat dit wel eens een van de weinige paarden zou kunnen zijn die hier is. [b]~Hallo,'[b] mompelde hij zachtjes tegen de hengst. Gawd, wát cliché.