Dacoda, Queen Of Beauty

Onderwerp: Dacoda, Queen Of Beauty zo jan 27, 2013 12:38 am

De koele golven beukte tegen haar zwarte benen en witte been op. De jonge hengst stond sierlijk, trots en met een verschrikkelijk groot ego in het zeewater. Haar hoofd en staart fier de lucht in geheven, zo stond ze daar, bijna heldhaftig. Ja, heldhaftig was een goed woord voor iemand met haar ego en haar zelfvertrouwen. Ze kon perfect heldhaftig staan en mysterieus kijken, alles wat bij de houding van een ‘stoere krijger’ hoorde, volgens hem tenminste. En als ze ook maar iets over zichzelf mocht zeggen, was het dat ze prachtig was, dat ze geweldig was, dat ze misschien wel de hele wereld aankon, want alles wat ze hoefde te doen was haar schoonheid, haar pracht tonen en iedereen zou de grond waar haar voeten overheen liepen kussen. Iedereen zou voor hem uitwijken, iedereen zou hem aanbidden, ze zouden voor hem buigen, hem op haarwenken bedienen. Alle hengsten zouden weg zwijmelen als ze hem zagen, als ze het al over hem hadden. En als ze konden zou hun hele kamermuur vol hangen met posters van hem, van de geweldige hem. Maar goed, jammer genoeg was dit niet waar. Behalve dat ze er zeker mocht wezen met haar ranke benen en dunne bouw en zijn speciale kleur. Kon ze niet de hele wereld aan in haar eentje, waren er geen paarden die voor hem uitweken. Voor de meeste andere paarden was ze gewoon een ordinair paard dat zichzelf geweldig vond. Toch geloofde ze graag het tegendeel, zeker als de wind zo door haar zwarte manen en staart streek. Uiteindelijk werd ze verplicht om weer bij realiteit te komen; een geur drong haar wijd opengesperde neusgaten binnen, gevolgd door een golf van zout water. ze brieste en ademde zo hard uit als ze maar kon, toch bleef die prikkende geur in haar neus zitten. Maar er was geen tijd om daar over na te denken. Uiteindelijk draafde ze aan, nog steeds met haar hoofd schuddend en snuivend om het zeewater uit haar neus te krijgen. Uiteindelijk kwam ze erachter dat het het beste ging als je brieste, dus deed ze dit een paar keer en inderdaad, er zat amper zeewater in haar neus. Nog steeds wel wat, maar niet zoveel dat het haar mateloos irriteerde.
Veel paarden zouden haar onnozel noemen, naïef en niet nadenkend. Maar geen van alle was waar, ze was misschien niet de slimste maar ze had zeker wel een stel hersens in haar prachtige hoofdje die ze ook wist te gebruiken. Ze deed stom en naïef, onnozel. Maar ze was geen van allen, alles was deel van haar spelletje. Haar spelletje waar de ene na de andere hengst in trapte. Ze verleidde ze om daarna weer te laten vallen, ze had er plezier in, in het leed van haar slachtoffers. Veel paardwn trapte in haar lieve onschuldige act, maar diep in haar lag een monster een monster dat als die was wakker geschud uit zijn winterslaap een moord machine zou worden. Het ene na het ene paard zou slachtoffer worden aan het monster diep in haar. het monster dat o zo goed kon acteren en dat o zo goed kon verleiden. Ja, ze zat ingewikkelder in elkaar dan je überhaupt zou denken en verwachten. O ja, ze was niet het standaard paard dat hier rond huppelde. Ze was genadeloos, genade was je grootste vijand dezer dagen.

Onderwerp: Re: Dacoda, Queen Of Beauty zo jan 27, 2013 4:40 am

Een zachte wind speelde door zijn nacht zwarte haren. Zijn ogen gleden over het gebied heen. In de verte kon hij de zee al horen. het was alsof hij de zee kon proeven. Maar nu stond hij nog bij de rotsen. Kijkend over het gebied dat hij zo goed kende. Toch gaf het hem geen gevoelens meer. Alleen de nacht kon hem nog wat doen. Met de witte maan die het land dan verlichte. S'nachts was hij als een schaduw. Onzichtbaar voor die, die hem niet wilden zien. Alleen aan zijn teken kon je hem herkennen. Ook omdat het opgloeide. Langzaam ging hij vooruit. het zand in. langst het water. Zijn kop omhoog. Zoekend naar iets dat misschien niet zou komen. Het zee water ging ritmis heen en weer. Je kon het zout ruiken. het leek te prikken. Zijn gespierde lichaam begon sneller te lopen. het zand sprong op achter zich. Het water aan zijn poten spatte op. tot over zijn hoofd. Zijn manen naar achteren. Hij had niet echt een doel hier. Hij moest gewoon wat beweging hebben. Hier kon je uuren door rennen. Zonder te moeten stoppen. neen hij was niet vanplan om te blijven rennen. Want hij vertraagde zijn pas al. Zijn blik ging naar de horizon. het leek alsof de zee nooit meer eindigde. Maar sommige verhalen zeiden. dat daar het einde lag. Dat je zou vallen in een oneindige duisternis. Hij vreeste de duisternis niet. Hij droomde er soms van. de duisternis van de nacht was zijn thuis. Het vuur dat door zijn aderen loopte gaf hem een licht in die duisternis. Zodat hij niet hoefde te verdwaalen. Hij brieste even. Even stond hij stil. Stil te kijken, iedereen moest ooit naar de duisternis gaan. daar was nu eenmaal geen ontsappen aan. Maar daar zou er een andere wereld zijn. Een weereld waarin iedereen zij aan zij stond. neen Drafnar wilde daar niet in geloven. nu niet was nooit niet. Zijn blik draaide naar een punt in de verte. Het was een soort van vis. Alleen groter, en vrijer. vroeger zou hij zich afgevraagd hebben. hoe het leven daar zou geweest zijn. nu niet meer. De wind vertelde hem dat het tijd was om verder te gaan. Langzaam kwam hij terug in beweging. Zijn ademhaling werd sterker. Hij kreeg het warm. Maar het water zorgde voor verkoeling. Er lag een houten blok op zijn pad. het was meegekomen met de strooming en het verstoorde het rechte pad. Met een volle vaart sprong hij er met gemak over. Daarna ging hij verder op een drafje. Zijn blik viel op een plek in de verte. Een ander paard? Hij had niet verwacht iemand anders te zien hier. hij liep hier dan ook liever alleen rond. Maar hoe dichter hij naderde. hoe duidelijker het werd dat het een ander paard was. Hij stopte met lopen. Hij schudde even met zijn kop. Hij week een beetje uit. Zodat hij het paard voor bij kon lopen. Zijn ogen maakten enven contact. neen hem wilde je niet zomaar tegen komen. paarden die slim genoeg waren om te luisteren naar de verhalen. Zouden weten dat hij de duistere werd genoemd, de zwarte. iemand waarmee je geen ruzie zocht. Hij zou stopte even. Wat zou er gebeuren? Het maakte hem niet veel uit. Het enigste wat hem iets deed... dat was zijn geheim. Verder moest niemand daar iets van weten.

[Hoop dat je er wat mee kan^^]

Onderwerp: Re: Dacoda, Queen Of Beauty wo jan 30, 2013 8:26 am

De zwarte fries naderde haar in de verte. Ze bleef stil staan, haar hoofd iets meer in de lucht. Haar oortjes naar voren. Haar ogen weerspiegelde de grote wereld voor haar. Aarde en hemel. De wind speelde met de grauwgrijze wolken boven haar. De golven likte het goud-achtige zand. Een symfonie van geluid, beweging en geur was ontstaan toen het gebied voor het eerst begon te bestaan. Alles was perfect, de verhoudingen waren perfect, alles was zo gemaakt door de natuur. Alle hoeken waren gesneden door het vlijm scherpe mes van de wind. De gloed die de ondergaande zon gaf op het water. Alles liep perfect op elkaar over. De regen druppeltjes die zachtjes op het water begonnen te tikken. Een van de weinige voordelen aan haar element lucht was dat ze de wind zo kon sturen dat haar manen naar voren wapperde. Dit gaf haar een mysterieus effect, maar het was prachtig om te zien. Haar slanke nek verscholen onder haar korte zwarte manen zorgde voor een wel gebalanceerd effect. Haar zwarte ogen gleden over de hengst. Ze schatte hem in zonder de uitdagende blik in haar ogen te laten veranderen, bekeek hem kort en kwam tot de conclusie dat deze hengst een volgende prooi zou worden, slachtoffer liever. Kort ontmoette hun ogen elkaar en Dacoda zag de kans schoon om de hengst met een verleidelijk glimlachje aan te kijken. Ze liet de hengst langs lopen. Vroeg of laat zou hij wel stil staan en anders was ze zo stom geweest om haar kans voorbij te laten gaan. Ze voelde de hengst achter haar stoppen. Eventjes zwiepte haar staart heen en weer om zijn aandacht te trekken. Zonder zich om te draaien opende haar mond langzaam. `Je zou toch denken dat een 'vurige' hengst als jij hier niet helemaal alleen is.'' Haar mond bewoog zich soepel op en neer, als een slang gleden de woorden over haar tong. Ze legde een ironische nadruk op 'vurige' aangezien het element van de hengst duidelijk vuur was. Een goede woordgrap op zijn tijd moest kunnen. Haar woorden waren getwijfeld en eventjes leek het alsof ze tegen zichzelf praatte. Maar toen draaide ze haar hoofd soepel en keek ze de hengst op een nieuwsgierige, charmante toon aan. Zo moest het wel duidelijk zijn dat ze een antwoord van hém verwachtte en niet van een of andere enge stem in haar hoofd. Ze ging niet beginnen met het standaard ge'stoere hengst als jij. En, jij zou hier niet alleen moeten zijn. 'Jij zou met een charmante dame aan je zijde rond moeten lopen' en in hun hoofd maakte ze allemaal ervan dat ze daarna zeiden, 'zoals ik'. Maar het zou ze zelfs niet lukken in hun dromen, het zou ze nog niet eens lukken in hun ergste nachtmerries. Niet met die flirt technieken, aleen een sukkel zou daarvoor vallen. Haar 'flirt opmerkingen' waren eenvoudig, enigszins onnozel. Maar dat maakte het tegelijkertijd lief en vriendelijk. Ze was niet van dat geslijm, daar schoot je toch niet veel mee op. Sierlijk kruiste ze haar achterbeen over de andere zodat ze recht met haar hoofd naar de hengst stond, ze draaide zich haar kon. Haar hoofd iets meer omhoog, wat al het schattige van haar stem goedmaakte, ze zou zich nooit, maar dan ook nooit als een schattig paardje opstellen. Dat mochten veulens lekker op zich nemen. Met een kleine glimlach op haar gezicht zette ze nonchalant een pasje dichterbij de hengst.

Onderwerp: Re: Dacoda, Queen Of Beauty do jan 31, 2013 6:51 am

Hij had gezien hoe de merrie gelachen had. Het had verleidelijk geleken. Hij had geen kik gegeven. Onder tussen was het gaan regen. Toch bleef deze plek een mooie plaatst en je kon nog steeds de zon zien schijnen op het water. Hij was gestopt. Waarom, dat wist hij niet. Maar iets had hem tegen gehouden. Hij had haar eens goed bekeken en hij wist niet echt wat hij moest verwachten. Ze was slank en best wel knap. Een merrie die zowat iedere normale hengst binnen zou kunnen krijgen. Helaas, hij was geen normale hengst. Iets wat hij meestal meteen duidelijk maakte. Maar nu was dat nog niet nodig. Hij wilde eerst weten wat er zou gebeuren, voor hij er iets op kon uit maken. Misschien kon dit nog leuk worden. Een vals spel spelen? Ja dat was altijd wel leuk. Maar je moest er ook voorzichtig mee zijn. Want meestal was jij de gene die gekwetst werd op het einde. Meestal kon hij dat wel vermijden. Zijn ogen blonken even toen hij voelde hoe de Merrie met haar staart zwiepte. het was duidelijk dat ze zijn aandacht wilde. Hij draaide zijn kop niet om. Maar hield het een beetje in haar richting. Zou dat hij haar toch wel kon zien. daarna kwamen haar woorden. "`Je zou toch denken dat een 'vurige' hengst als jij hier niet helemaal alleen is.'' Een plezierige blik kwam op in zijn ogen. hij bewoog heel even met zijn oren. Neen dit zou niet zomaar leuk kunnen worden. Dit zou geniaal worden. Want hij wist niet precies hoe ze was. Maar hij verwachte een beetje dat ze een merrie was die de meeste hengsten probeerde te verleiden. Natuurlijk kon zijn gedachte mis zijn. Hij zou dus gewoon zich zelf blijven en zich niet anders voor doen dan hij was. Hij zag hoe de merrie haar hoofd draaide en naar hem keek. Een ding was wel duidelijk, hij wist nu al dat ze niet een merrie was waarvan alleen een domme idioot op zou reageren. het leek echt alsof ze het meende. Hij draaide zich half naar haar om. Zijn blik gleed weer even over haar heen. Daarna lachte hij, vriendelijk naar haar. "Ben ik dan alleen?" Vroeg hij op een sarcastische manier. Maar een zat een onder toon in. Die toon maakte het moeilijk om te zeggen of hij alleen was of niet. Hij bleef de merrie aankijken. Daarna nam hij eens diep adem. Hij draaide zich vervolgens geheel naar haar om. Het had misschien sarcastisch geklonken. Maar ook vriendelijk en beleeft. iets wat je anders niet van hem zou zeggen. Hij boog zijn hoofd even als een beleefde begroeting. De zon scheen zo op zijn vacht dat zijn gespierde lichaam zich nog duidelijker aftekende. "En mag ik vragen met wie ik het genoegen heb?" Vroeg hij beleeft toen hij zijn kop weer omhoog deed. Dit was zijn lievelings zinnetje. Hij zei het tegen iedereen die hij niet kende. Misschien net geheel in de zelfde woorden. Maar wel meestal met die genoegen. Hij lachte nogmaals en wachte haar antwoord af.

Onderwerp: Re: Dacoda, Queen Of Beauty vr feb 01, 2013 8:01 am

Door de plezierige blik in zijn ogen kwam er een zwierig glimlachje rond haar mond. Goed zo, maak er je eigen spelletje maar van Zwartvacht, ik speel wel mee. Je graaft je eigen val, dacht ze. Ze kon bovenal ook opmerken dat de hengst wist hoe ze was en dat ze hengsten verleidde, of dat hij dacht dat ze zo was. Dat was een van de voordelen aan het verleiden van hengsten. Ze wist alles over hun houding, hun doen en hun laten. Misschien moest ze het spelletje anders spelen, misschien moest ze ongrijpbaar zijn, alsof je rook wou vangen met je blote handen. "Ben ik dan alleen?" Het scharminkel leek sarcastisch te zijn. Weer kwam die zwierige glimlach op het gelaat van Dacoda terecht, alsof ze ergens tussen hemel en aarde zat. Haar zwarte ogen twinkelden sinister. `Maar natuurlijk schat, tenzij jij een paar onzichtbare vriendjes om je heen hebt hangen, ben je behoorlijk alleen ja,’ zei ze met een melodieuze stem, haar stem was prachtig, zangerig, melodieus en toch mysterieus. Ze tuitte haar lippen eventjes, alsof ze zijn woorden serieus leek te overdenken. Toen de hengst zich omdraaide had ze nog meer kans om hem te bekijken, het was een gespierde Fries. Een glimlach, nu echt gemeend en onheilspellend, sierde haar gezicht bij zijn woorden. Genoegen, dacht ze verzot, hij moest eens weten. `Als jij het een genoegen vind,’ zei ze en als ze haar schouders op zou kunnen halen zou ze het nu onverschillig doen. Het was jammer dat paarden hun schouders niet konden ophalen en hun wenkbrauwen niet konden optrekken. Want wat zou de wereld er anders uitzien als paarden dat wel konden. Het was gewoon verbazingwekkend hoeveel impact de schouders en de wenkbrauwen blijkbaar op je houding en reactie hebben. `Weet je waar je het over hebt, maar, ik denk dat ik er maar een genoegen mee moet nemen dat jij het een genoegen vind,’ zei ze zachtjes, met een ironische ondertoon. Ze zette nonchalant nog een pasje naar voren, de voorzorgsmaatregelen van veiligheid die de hengst had genomen compleet negerend. Ze strekte haar slanke hals, zachtjes blies ze zijn voorpluk opzij bij zijn zwarte oor. `Dacoda, noemen ze me volgens mij,’ weer die ironische ondertoon. Net zo snel als dat haar hoofd bij de hengst was, wat behoorlijk snel was, was haar hoofd weer van de hengst. Toch dacht ze er geen moment aan om weer een stap naar achteren te nemen. Koppig bleef ze op haar enkele meter afstand staan. Ze bekeek de hengst eventjes haast schattend, zoals al eerder vermeld ze was een geweldige acteur en bijna alles wat ze deed was echt en leek gemeend. Alsof het uit het diepst van haar hart kwam. En ergens kwam het ook diep uit haar hart, want het verlangen om zijn hart te breken kwam diep uit haar hart. Om, misschien wel, zijn pijp door te scheuren en zijn lichaam aan gort te meppen. Weer een glimlach rond haar gezicht, dit keer iet wat sadistisch en sinister. `Ik kan je natuurlijk zwartvacht, Hengst, schat óf grootheid blijven noemen, prefereer ik je naam,’ ze keek de hengst met een nieuwe nieuwsgierigheid aan, ja zijn naam. Dat was haar doel voor nu. En daarna de hengst leren kennen zodat ze wist waar ze aan toe was en hoe ze hem moest aanpakken.

Onderwerp: Re: Dacoda, Queen Of Beauty zo feb 03, 2013 12:07 am

Er leek iets niet te kloppen aan deze afbeelding. Alsof er nog iets miste. Maar hij kon niet precies zeggen. Wat het was. Het enigste waar hij nu op wachte was een antwoord van de merrie; Hij moest toegeven, ze was helemaal niet lelijk en vele hengsten zouden er zo voor vallen. Jammer genoeg had hij daar nu niet echt interesse in. Misschien later, maar nu eerst moest hij een ander ding doen. `Maar natuurlijk schat, tenzij jij een paar onzichtbare vriendjes om je heen hebt hangen, ben je behoorlijk alleen ja,’ zei de merrie voor hem. Hij knikte even, dit was niet zomaar een merrie waarmee je elk spelletje kon spelen. Het was ook precies alsof ze een lied zong. Maar daar had hij ook niet echt aandacht voor. De regen werd wat harder, maar toch bleef hij droog. Want elke druppel die viel op zijn lichaam verdampte als sneeuw voor de zon. Zo ontstond er een geheimzinnige mist rond hem. Dat was één van de voordelen als je element vuur was. Er klopte iets niet aan haar glimlach. Maar toch leek het zo gemeend. Neen hij zou niet zo snel een spelletje beginnen te spelen. Maar hij was ook moeilijk te pakken te krijgen. ”Ik zou maar oppassen als ik jou was.” dacht hij in zich zelf. Het zou gevaarlijk kunnen worden voor hun allebei. Toch zou één van hun ten onderen gaan en aders bleven ze even. Hij lachte nu ook maar eens en hij wachte weer op een antwoord van zijn andere vraag. ‘Als jij het een genoegen vind,’ Zei de merrie. Hij knikte natuurlijk was het een genoegen. Bij hem was het altijd een genoegen. Maar niet voor de ander. Maar dat was nog altijd geen antwoord dus hij wachte op haar volgende woorden. `Weet je waar je het over hebt, maar, ik denk dat ik er maar een genoegen mee moet nemen dat jij het een genoegen vind, Hij lachte nogmaals. Ze was goed. Maar het was te perfect en dat maakte hem onbetrouwbaar. Misschien was het toeval. Misschien ook niet. Ergens geloofde hij wel in zo iets als het lot. Dat je levens weg al geschreven was. Dat je het alleen kon veranderen door de keuzes die je maakte. Als hij nu eens vanmorgen de andere kant was opgegaan. Dan had deze merrie hier alleen gestaan. Had hij misschien iemand geheel anders ontmoet. Dat kon je nooit zeker weten. Aar hoofd kwam dichterbij. Ze blies een pluk van zijn haar achter zijn oor. Dat had hij eigenlijk niet zo graag. Zodra hij weer met zijn nek zou schudden zou het toch weer geheel anders liggen. Dus ze deed verloren moeite. `Dacoda, noemen ze me volgens mij,’ die ironische ondertoon was er weer. Hij lachte even. Hij kende die naam ergens van. Maar hij kon niet precies zeggen van waar. Misschien was het gewoon eens ooit in zijn oor gevallen. Hij was een goede luisteraar; Niet veel dingen ontgingen hem. Maar af en toe, moest dat wel eens gebeuren. Dacoda bleef op een enkele meter van hem staan. Hij had geen zin om een stap achteruit te zetten en liet die afstand dus ongedaan. De regen minderde weer, terwijl de paar wolken voorbij dreven. Hij kon niet echt zeggen dat hij zich verveelde. Want dat was geheel het geval niet. Het vreemde was, ook al voelde hij zich niet geheel op zijn gemak. Zijn lichaam was rustig en je kon er niets van zien. Zijn spieren mooi ontspannen en zijn ademhaling rustig. `Ik kan je natuurlijk zwartvacht, Hengst, schat of grootheid blijven noemen, prefereer ik je naam,’ Dacoda keek hem nieuwsgierig aan. Hij lachte even, ze was goed in namen te bedenken. Dat gaf hij toe. Misschien zou hij zijn naam helemaal niet zeggen. Kon ze lekker nieuwsgierig blijven. Maar dat zou nu wel wat te vals zijn. Hij stampte even met zijn hoef. Hij bleef haar rustig aankijken en draaide zijn hoofd dan half om. In de verte was die grote vis weer te zien. Maar deze keer was hij niet alleen. Neen zijn aandacht was niet van de merrie weg. Je kon dat alleen niet merken. Het leek alsof hij haar helemaal vergeten was. Hij voelde een zachte wind en pas na een gehele tijd keek hij haar weer aan. ”Drafnar!” Zei hij toen bijna verveeld. Zou ze hem kennen? Dat viel nog te zien.

Onderwerp: Re: Dacoda, Queen Of Beauty ma feb 04, 2013 4:48 am

Ze gromde wat toen de regen harder begon te worden en nu in dikke druppels naar beneden viel waar het uit elkaar spatte, voornamelijk op haar vacht, haar dierbare manen en haar prachtige, normaal gesproken, volle staart. Van dat was echter niets meer over, haar manen zaten lelijk aan haar vacht geplakt, ze hadden ook geen waarschuwing kunnen geven, zodat ze haar manen in model had kunnen doen, haar staart hing maar nutteloos wat te hangen omgetoverd in een klein plukje haar en haar vacht, ach die was nog het minste. Haar vacht was gewoon verschrikkelijk doorweekt. Ze was zowaar eventjes jaloers op de hengst, wiens vacht en manen nog compleet droog waren. Ze bromde dan ook wat naar hem, iets wat verdacht veel leek op `Jij, met je verdomde vuur,’ het was niet zeker dat de hengst het hoorde, het boeide hij eigenlijk ook niet. Waarschijnlijk zou het alleen maar amusant vinden. Waarom moest zij nou eigenlijk dat oh zo géwéldige element lucht hebben. Je had er simpelweg niets aan, welke stomkop haalt het dan ook in zijn hoofd om zoiets doms te bedenken, de klootviool. Nijdig blies ze de mist rond de hengst weg, om hem nog een beetje te kunnen zien, hé-hé eindelijk een voordeel aan dat element van der. `God hengst, ben ik nou zo ontzettend grappig of ben je gewoon in een melige bui?’ zei ze misschien een beetje snibbig, de regen deed ook niet veel goeds aan haar humeur, ze had haar woorden gezegd na de zoveelste keer dat de hengst gelachen had. Van wie ze overigens nog steeds de naam niet wist, ach, ze zou het wel bij zwartvacht houden, prima, geen probleem. Eigenlijk deed ze het met liefde. Weer begon de hengst te lachen nadat ze haar naam verteld had. Ze rolde haast onzichtbaar met haar ogen, waarschijnlijk ontging het de hengst niet, maar het was niet erg, ze moest haar perfecte rolletje maar eens laten varen. Zeker bij deze hengst, wiens voorkeur bijna overduidelijk ging naar een iets meer, kattige merrie, een merrie die van zich afbeet tenminste. Dat had idee had ze. Prima, hij maakte het over het algemeen alleen maar makkelijker voor haar. Ze slaakte een opgelucht zuchtje toen de regen minder werd, hoewel ze zich voelde alsof ze net uit de zee kwam deed het haar humeur erg goed dat de regen minderde. ”Drafnar!” Zei de hengst, haast verveeld. Voor heel eventjes keek ze de hengst beledigd aan. `Verveel ik je?’ vroeg ze, haar poeslieve act weer in beslag nemend. Vrijwel direct liet ze deze weer varen. Ze had die naam eerder gehoord, door de wind mee gebracht. Het duurde niet lang voor ze het weer wist, dit was een moordmachine, dat werd over hem verteld. Hij was net zo harteloos als zij was. Misschien wel iets minder, als hij echt daadwerkelijk wist wat ze hier aan het doen was dan zou hij dat ook wel eens toe kunnen geven. `Wel, zwartvacht-,’ ze stopte eventjes, twijfelde of ze zichzelf moest verbeteren en besloot dit toen niet te doen. `-ik heb verhalen over je gehoord weet je,’ vervolgde ze op dezelfde mysterieuze, zangerige toon, ze had de hele tijd naar de zee achter hem gekeken en keek nu eventjes in zijn ogen om zijn reactie te pijlen, zou hij verrast zijn dat ze met dit nieuwtje kwam? Of zou hij niet verbaast zijn, misschien wel verheugd dat paarden hem kende? Wie zou het zeggen? `Ze zeggen dat je een moordmachine bent, eentje die niemand in leven laat die zijn pad kruist-,’ weer die kleine stop, alsof ze ergens over twijfelde, eigenlijk niet. Ze had dit al ingepland sinds ze zijn naam hoorde, alles, ieder acteer spel, elk woord had ze al van tevoren gezegd in haar hoofd en herhaald. Razendsnel, door jarenlange ervaring kon ze deze dingen zo opnoemen, herhalen en vervolgens uitspreken. Het was als woordjes leren voor een grote toets, hoe vaker je het deed, hoe beter je werd. Ze speelde alles met overtuiging en alles leek echt, maar schijn bedriegt. `-om eerlijk te zijn geloof ik al die verhalen niet, ik bedoel, als je echt niemand in leven houd. Waar komen de verhalen dan vandaan? Ik geloof niet dat jij zo stom bent om werkelijk iedereen te vermoorden, dan zou je toch nooit bekend worden. Jíj gebruikt je verstand tenminste, als een van de enigste hier,’ bromde ze, op het eind een beetje gefrustreerd. Misschien was dat wel een van de enige dingen die vandaag oprecht uit haar mond kwamen, de hengst was niet dom, niet heel erg tenminste, als hij daadwerkelijk slim was geweest had hij haar, met enige moeite, doorzien, uiteindelijk. Haar woorden dat veel paarden hier stomweg op instinct af gingen was wel waar, ze waren onnozel en stom. Niet goed bij hun hoofd of gewoon te lui om überhaupt na te denken.

Onderwerp: Re: Dacoda, Queen Of Beauty vr feb 08, 2013 1:25 am

Hij liet de woorden van de merrie met de wind weg blazen. Je ergens vond hij haar heel erg grappig. Maar niet op de manier dat je zou denken. Hij wist ergens wat ze van plan was. Maar hij had er geen interesse in dus waarom zou hij er voor vallen? Neen hij was jammer genoeg anders en het leek er op dat de merrie het ook besefte. Ja hij kon in haar ogen zien dat ze hem ergens van kende. Er ging een plezierige rilling door hem. Maar hij lachte niet meer. Het was wel duidelijk dat Dacoda het niet zo leuk vond. Meer irritant! Hij snapte het ook wel, dit was ook niet echt wie hij was. Maar nu hoefde hij geen komedie meer te spelen. Er viel dus een gehele druk van zijn schouders. Hij kon goed komedie spelen. Maar dat betekende niet dat hij het leuk vond. Ja er was een andere ziel in de zwarte koelbloedige en duistere hengst. Een andere kant had hij zeker. Maar die was verborgen en verder moest niemand zich er zorgen over maken. Want niemand wist er van. Ze kende alleen de moordennaar. Ja hij was een moordenaar. Hij hield van de pijn van anderen! Dat was Drafnar. Maar voor dat Drafnar ontstond was hij iemand anders geweest. Iemand anders met een andere naam. Die naam was nu verdwenen. Misschien zat het nog ergens in een klein hoekje. Helemaal onder het stof. Maar hij lied het niet toe. Hij had het weggedrukt. Weggedrukt, die nacht; de zwarte nacht. De hemel was rood geweest van het vuur. Alles had gebrand en de volgende ochtend was er niets en niemand over geweest. Sinds die dag was hij nooit meer terug gekeerd. Hij voelde gewoon dat het beter zo was. Misschien ooit zou zijn oude ik eens boven komen. Dan had je geluk. Anders had je peg en zou je sterven. Hij zuchte even heel langzaam. Maar stil, zodat Dacoda het niet zou horen. Hij wachte en hoorde haar stem weer. Er was iets verandert. `Wel, zwartvacht -,’ sprak de Merrie. Maar ze maakte haar zin niet af. Alsof ze angst had voor iets. Maar niets liet zien. Het kon hem niet schelen of ze echt heel erg angstig was of juist niet. Hij luisterde dus rustig verder naar de woorden van de merrie. `-ik heb verhalen over je gehoord weet je,’ Hij zou zijn wenkbrauw hebben opgetrokken. Alleen kon hij dat niet. Het zou wel een leuk gezicht geweest zijn. Hij knikte dus alleen maar even. Ergens vroeg hij zich af waarom ze nog altijd op de zelfde toon sprak. Maar ook dat liet hij vallen. Hij wist dat er verhalen waren. Maar die klopten nooit helemaal. Het verwonderde hem dus ook helemaal niets dat Dacoda er iets over zei. Ze was niet de enigste die er zomaar over begon. `Ze zeggen dat je een moordmachine bent, eentje die niemand in leven laat die zijn pad kruist -,’ Weer stopte ze. Twijfelde ze ergens over? Neen hij wilde het niet geloven. Het leek er niet echt op dat Dacoda een merrie was die zomaar stopte. Neen het leek meer een merrie die wist waarover ze sprak. Die nadacht over elk woord en elke beweging. Het was wel duidelijk dat ze zeker niet dom was. Er mocht wel eens een slimme tussen zitten. Sommige paarden waren zo stom. Ja die vermoorde hij zonder pardon. Ze moesten maar slimmer geweest zijn. Een dacht hij er over na. Neen deze merrie was geen goedje. Neen ze had een duisternis. Er leken niet zo veel goede paarden te zijn. Neen tot nu toe had hij nog meer één goed paard ontmoet. Ergens voelde dat goed. De duisternis zou dit land nog regeren. Hij werd terug gehaald uit zijn gedachten door de volgende woorden. `-om eerlijk te zijn geloof ik al die verhalen niet, ik bedoel, als je echt niemand in leven houd. Waar komen de verhalen dan vandaan? Ik geloof niet dat jij zo stom bent om werkelijk iedereen te vermoorden, dan zou je toch nooit bekend worden. Jij gebruikt je verstand tenminste, als een van de enigste hier,’ Nu moest hij wel lachen. Vooral om de toon die ze er aan gaf. Natuurlijk vermoorde hij niet iedereen. Dan zou het niet leuk meer zijn. Dan kon je net zo goed iets anders gaan doen; ook vond hij haar compliment wel leuk. Deze keer leek het echt gemeend. Hij vond het zelfde en hij moest toegeven dat Dacoda helemaal gelijk had. Het was nu zijn beurt om iets te zeggen. Het leek er toch op dat ze helemaal uitgesproken was. ”gelijk heb je Dacoda. Ik vermoord niet iedereen. Het zou niet leuk meer zijn. Ook heb je gelijk dat de meesten te stom zijn om na te denken..;” Hij stopte even. Hij keek de Merrie recht aan. ”Maar ik zou toch oppassen met wat je wel en niet gelooft!” Er zat een waarschuwende toon in. Verder dacht hij wel dat het tijd werd om duidelijk te maken dat ze haar masker ook mocht af doen. Hij dacht wel dat ze zo slim zou zijn om er mee te stoppen. ”Daarom zou ik je show ook maar stop zetten. Want we weten allebei dat het anders slecht gaat aflopen.” neen het was geen bedreiging. In de verste verte niet. Alleen hij was geen gemakkelijke en zij duidelijk ook niet. Dus waarom nog de moeite doen?

Onderwerp: Re: Dacoda, Queen Of Beauty zo feb 10, 2013 7:31 am

”gelijk heb je Dacoda. Ik vermoord niet iedereen. Het zou niet leuk meer zijn. Ook heb je gelijk dat de meesten te stom zijn om na te denken..;” Met een haast slangachtige blik keek ze de hengst aan. Hij was arrogant en had een te opgemaakt beeld van zichzelf. Niet denken dat je slim bent als je het niet bent, dacht ze. De hengst had haar door op een of andere manier, maar ze vond het niet eens erg dat hij haar door had. Het was ironisch om te merken dat de hengst dácht dat ze haar door had. Hij had het compleet mis, nog eventjes en hij zou haar met beleid ‘bevelen’ te stoppen met haar spelletje, dat was waar het allemaal pas echt begon. Ze zou hem uit proberen. Zijn gedachte voelen, zijn verstand voelen, in hoe verre hij dit mocht hebben. Langzaam zou ze zijn hersenen binnen dringen als stem in je hoofd zou ze hem bespeel. Alsof hij de piano was en zij hem bespeelde. Alsof hij een marionet was en zij de touwen, letterlijk, in handen had. Maar voor nu mocht hij nog eventjes vol zijn van zichzelf, nu mocht hij zichzelf nog eventjes heel slim vinden. Wacht maar, dacht ze bitter, wacht maar, je bent net als de rest, een pion in mijn spelletje. ”Maar ik zou toch oppassen met wat je wel en niet gelooft!” Ze knikte en tuitte haar lippen eventjes, alsof ze het echt geloofde. Ze wist al precies wat ze ging zeggen, dat wist ze inmiddels al zo snel dat het niet meer te volgen was. Ze moest alleen maar op het juiste moment wachten, niet te vroeg, niet te laat, zo dat het precies goed was, niet té perfect natuurlijk. Dat zou enkel argwaan wekken. `Ik zou je advies in overweging nemen,’ zei ze, haar stem was veranderd, hij was zoals haar stem was in normale tijden. Doorgewinterd, rauw en duidelijk zonder verheffing. Een stem die paste bij iemand met haar verleden, hoewel haar verleden verrassend vaak veranderde. Het was maar net welk paard erna vroeg en naar wat zijn karakter luidde. Ze liet de waarschuwende toon in zijn stem compleet achter wegen, deze deed er niet toe, deze was niet interessant genoeg. ”Daarom zou ik je show ook maar stop zetten. Want we weten allebei dat het anders slecht gaat aflopen.” Nu kwam er echter een gemeende plezierige glimlach op haar gezicht. Weer kwam ze pasje voor pasje dichterbij. Dit was het dan, nu zou het echt beginnen. Nu ging ze haar leven op het spel zetten, alleen om haar eigen verslaving; het hart breken van hengsten. Ze zette haar leven op het spel, en ze vond het geweldig. Ze vond het geweldig om tussen dood en leven te zweven, tussen hemel en aarde. Om op het puntje van het leven te balanceren, alsof ze op een torenhoge klif stond te balanceren, alleen op de bal van haar voet, met als steunpilaar de ongrijpbare lucht. Toen haar neus bijna die van Drafnar raakte stopte ze. Haar hoofd kantelde en een kleine glimlach stond op haar gezicht, een beetje sinister en met een totaal andere blik op de wereld. Ze glimlachte hem toe alsof ze medelijden met hem had, alsof hij een stomme keuze maakte en zo overtuigd was van zijn gelijk dat ze het gewoon zielig voor hem vond. Wat ook zo was, op het zielige gedeelte na. `Ik stop met mijn show, als jij met de jouwe stopt,’ het was een gok, een wilde gok, een stomme gok misschien. Ze had geen idee of de hengst een spelletje speelde of dat hij echt zo was, misschien was hij wel beter dan haar, of toch niet, want ze durfde wel te wedden dat hij geen antwoorden en bewegingen achter de rug had, ze direct kon zeggen én overtuigend kon overkomen. Ze was haast zenuwachtig voor zijn antwoord, hoewel ze hier niets van liet merken. Ze kon er cruciaal achter zitten en dat met haar leven bekopen. Ze zou het zien, het was niet zo moeilijk. Een kleine aarzeling, een verbaasde beweging of blik, hoe klein dan ook. Als het haar zou opvallen was het gedaan met hem en had ze hem onder het duimpje. Dan kon ze hem zo naar behoeven spelen, of misschien nog niet. Maar dan was hij inderdaad haar marionet popje geworden. Let the game begin

Onderwerp: Re: Dacoda, Queen Of Beauty vr feb 22, 2013 10:50 pm

Hij vertrouwde haar nog altijd niet. Toch zou hij niets laten merken. Dat lag niet in zijn aard. Meestal zei hij niet zo veel en hield hij zich op een afstand. Toch alleen als het niet nodig was. Zo bloeddorstig was hij nu ook weer niet. Toch had hij nooit iets gevoeld als hij ook maar een paard vermoorde. Het was een soort koele liefde die hij er voor had. Et gaf hem rust en het deed hem ook alleen maar plezier. Harteloos… Zeiden sommigen. Ja hij was harteloos, maar hij had ook een hart. Een duister hart, en alleen die dat duister genoeg waren konden er mee leven. Vele haten hem om zijn moorden. Ze dachten dat hij gek was. Dat hij niet na dacht over zijn daden. Maar hij dacht na over elke beweging. Elk woord dat hij uitsprak. Toch nu had hij geen behoefte om de merrie voor hem ook maar iets na te doen. Soms had ook hij een slechte dag. Dan had je geluk, en vandaag had hij er eens geen zin in. Maar de merrie speelde een soort spelletje. Hij wilde gerust mee spelen. Maar ze mocht het ook niet te ver drijven. Hij vond haar wel leuk. Zeker om de woorden die ze uitsprak. Het was duidelijk dat ze er over na dacht. Ze zat er ook al meestal recht op. Toch met hem begon je geen woorden gevecht. Hij was daar redelijk goed in. Toch stond hij hier nog steeds zwijgend. Wachtend op de woorden van Dacoda. Hij kon zo langs haar lopen, weg van haar en terug naar een andere plaats. Toch hield iets hem tegen. Was het haar, viel hij voor haar? Neen nooit van zijn leven. Anders zou hij er tegen vechten. Zoals hij elke dag meer en meer deed. Vechten tegen zich zelf en tegen anderen. Kon het hem wat schelen dat ze gekwetst of gewond waren. Voor hem mochten ze allemaal naar de hel gaan. Waar ze zouden branden… Zoals de mensen zeiden. Maar hij geloofde niet in een hel. Alleen in eeuwige duisternis. Hij geloofde dat er iets was. Maar het was te zien hoe je, je leven leidde. Hij keek Dacoda recht aan. Haar woorden deden hem niets. Zoals het meeste. Als ze te ver zou gaan, dan kon hij ook wel uit de bocht gaan. Hij wist nooit wanneer hij iemand zou vermoorden. Maar hij zou het weten op het moment dat de kille gloed in zijn hart zou opkomen. Als de merrie werkelijk wist wie hij was. Dan wist ze dat het beter was om te vertrekken nu het nog kon. Nu hij zich nog verveelde en niet veel zin had. Als ze niet zou vertrekken des te groter, de kans werd dat haar laatste uur zou slaan. De merrie zette hier misschien haar leven wel op het spel. Maar ze had lef, dat moest hij toegeven. Dacoda kwam dichter naar hem toe. Misschien iets je te dicht. Hij had haar gewaarschuwd. Dus ze zou niet moeten jammeren als het mis liep. De blik die ze hem haf. Hij verachte het letterlik. Het leek alsof ze medelijden met hem had. Hoe vals kon het zijn? Toch weer deed het hem niets. Alsof er ijs door zijn aderen liep. Haar neus raakte bijna de zijne. Toch geen kik, blijven staan en luisterend naar haar woorden. `Ik stop met mijn show, als jij met de jouwe stopt,’ Sprak de merrie uit. Zijn ogen verkoelden even. Hij lachte even vals. Maar dan ook echt vals. Alsof het, het begin was van het einde. ”Is dat een gok?” Vroeg hij. Hij wilde haar reactie weten. Zou er iets veranderen. Misschien speelde hij dit helemaal niet. Misschien was het echt. Misschien speelde hij dit wel, en was het vals. Maar bij hem zou je er niet achterkomen. Bij hem was elk woord elke beweging echt. Ook al meende hij het niet. Maar nu wachte hij op haar reactie. De misse beweging, de verkeerde woorden of zelfs een verkeerde blik. Een aarzeling in de ademhaling. Nu was het een fataal moment. Want nu zouden ze werkelijk beginnen. Misschien zou het meer dan een spel worden. Misschien zou het een meeting worden. Om te zien wie beter was. Hoe dan ook. Iemand, hij of zij. Zou op het einde gebroken worden. Als hij zou winnen, zou zij letterlijk gebroken worden…