-March To Victory-

-General Information-

Naam: March To Victory
Roepnaam: March
Leeftijd: 10 maanden
Geslacht: Hengst
Ras: Onbekend

-Personality-
Lief, schattig en onschuldig. Dat is hoe ze me zien, voordat ze mijn ware aard leren kennen. Ik ben niet, we ze denken dat ik ben. Strijdlustig, dat past meer bij mij, evenals het woord rustig. Ik ben zoals de meeste van mijn leeftijdsgenoten geen wildebras. Nee, dat mochten ze willen. Het enige wat ik wil is dat anderen mij mijn zin geven en dat ik ze kan laten doen wat ik wil, alsof zij een marionet zijn, en ik hun bespeler. Dat is hoe ik ben, dat is wie ik altijd zal zijn.

-History-
Ik en opgegroeid in een rustige, vredige kudde. Niet heel ver van waar ik nu leef. Ze stonden bekend als barmhartig, vriendelijk, goed.. Mijn moeder was een doorsnee paard uit deze kudde. Mijn vader niets meer dan dat. De eerste maanden heb ik me koest gehouden. Ik speelde wanneer ik moest spelen, ik sliep wanneer ik moest slapen. Ze vonden me een geweldig voorbeeld voor mijn leeftijdsgenoten. Rustig, lief en gehoorzaam. Ze kenden me alleen niet, ze wisten niets van mijn diepste gedachten en gevoelens. Maar goed, ik had mezelf dus naar 'het grote voorbeeld' geholpen. Maar twee maanden later ging het mis..

Rustig stond ik te grazen, ergens aan de rand van de groep. Ik had me erbij neergelegd, dat ik mijn gedachten niet de overhand moest laten nemen. Mijn leeftijdsgenoten waren één van hun spelletjes aan het spelen. Het boeide me weinig. Ik had geen vrienden, dus vond ik dat ik er op dat soort momenten niet bij hoefde te zijn. Iemand kwam naar me toe en sprak de volgende woorden: 'Moest jij niet eens meedoen? Of wil je zo'n outsider worden?' Veraasd en lichtelijk geïrriteerd keek ik op. 'Nee' snauwde ik hem toe. Ik kende dit paard wel, hij leek in veel opzichten op me. Dezelfde kleur, dezelfde aftekeningen, dezelfde ogen.. Het was mijn oudere broer. Dat moment wist ik nog van niets. Het enige wat ik over hem had gehoord was dat hij twee jaar geleden uit de kudde was gezet, vanwege ongepast gedrag. 'Aah, dus je wilt een lonertje zijn?' zei hij op een treiterende toon. Ik ging rechtop staan en keek hem recht in de ogen. Niemand zou mij zo aanspreken, dat zou ik hem eens goed duidelijk maken. De woorden die ik toen gebruikte, het waren de woorden van de frustratie over alles in die kudde, alle kleine dingetjes die me ergerde en vooral alle gedachten die ik had gehad. Achteraf had ik het moeten weten, dat hij me aan het uitdagen was, maar ik was onwetend. De confrontatie liep uit op een ruzie, en zelfs nog wel verder dan dat. Uiteindelijk kregen ze ons uit elkaar. Hij werd weggejaagd, en ik was mijn status kwijt.

De ruzie had alles in mij wakker geschud, had alle emoties die ik zo diep heb proberen weg te stoppen weer in me naar boven geroepen. Ik begon me te gedragen naar hoe ik echt was. Ze konden niets met me aan, de paarden uit de kudde. Ik heb ze 's nachts horen overleggen, over wat ze met me aan moesten. Niemand wist het. Ze vonden me een kopie van het paard dat het in me naar boven heeft geroepen, mijn broer. Ik hoorde ze overleggen over de vraag of ze me niet moesten verbannen. En toen de leider aan het einde van het gesprek bevestigend had geknikt, toen ben ik stilletjes verdwenen in de nacht. Het laatste goede in mij daar achterlatend.