Marly Droom || Verhaal à la Maureen

Ik leef van slaap naar slaap, van droom naar droom. Want als ik slaap dan is het goed, dan is er niemand meer die mij kwaad kan doen, die mij pijn kan doen. Niemand meer die lullige opmerkingen maakt over de kleur van mijn haar, of over mijn puisten. Om nog niet te spreken van de vele opmerkingen die naar mijn hoofd geslingerd worden, als door een machine geweer afgevuurd, over mijn kleren. Ze moeten eens weten, dat ik geen geld heb om iets te kopen tegen de puisten, dat ik amper geld heb om eten te kopen, laat staan kleren. Eigenlijk is het, het geld van mijn ouders. Als je ze mijn ouders kan noemen. Mijn moeder, een echte ketting roker die ook nog eens verslaafd is aan dat spel World of Warcraft, zorgt amper voor me. Als ik bij haar ben bestaat mijn karige dineer, lunch én ontbijt, uit twee boterhammen met beleg. Soms heb ik mazzel en is mijn moeder niet aan het gamen of aan het roken. Dan kookt ze soep en heb ik eindelijk iets wat het droge brood smakelijker maakt. Dan hebben we nog mijn vader, mijn ouders zijn gescheiden, bij mijn vader ben ik wel gelukkig, hoewel ik nog steeds van droom naar droom leef. Bij mijn vader krijg ik fatsoenlijk te eten, mijn vader is nergens aan verslaafd, behalve misschien aan zijn werk, gelukkig. Hij geeft mij altijd wat mee, iets te eten voor de komende week. Het verschilt altijd, meestal zitten er twee maaltijden bij die ik op een avond in de magnetron kan stoppen. En dan voor de rest bakken vol met koek en snoep, waarop ik de rest van de week teer. Vooral koek, aangezien ik van snoep alleen maar dik word. Ik zou zonder twijfelen bij mijn vader kunnen wonen, mijn moeder gedag zwaaien en haar nooit meer missen, als hij niet twee uur rijden van Amsterdam vandaan woonde. De vakanties breng ook meestal bij hem door. Ik kom wel om de twee dagen in de avond bij mijn moeder, in ben bang dat ze anders alleen maar loopt te roken en dat spel van der loopt te spelen en het hele eten en slapen vergeet. Meestal moet ik de computer uitschakelen, stekker en alles eruit trekken, en ze er weer in stoppen als ik wegga. Zonder dat spel slaat ze door, ik heb het wel eens geprobeerd. In de avond belde ze me op, eerst schreeuwend en schelden dat ze me haat en dat ze de computer bijna in de fik had gezet en andere rampendingen. Een paar minuten laten belt ze alweer op, compleet in wanhoop en hard huilend dat ze van me houd en dat ze wilt afkicken, voor mij, maar dat het niet lukt. Sindsdien durf ik de stekker er niet meer uit te laten, ik ben bang dat ze inderdaad een keer de boel in de hens zet. Dit is nou waarom ik leef van droom naar droom. In mijn dromen is het goed, dan kan ik op de hoogste wolken zweven, in de diepste kuilen vallen, zoveel eten als ik wil. Én dan kan ik dat spel van mijn moeder en haar sigaretten aan stukken scheuren. En als ik dan wakker word, dan heb ik een voldaan gevoel, zo erg dat het moeilijk is om voor te stellen. Dit is dan mijn miserabele leventje, dag op dag, week op week, maand op maand, jaar op jaar. Mijn moeder raakte verslaafd aan het roken op mijn 12de, op mijn 14de vond ze het spel uit, ik noem het altijd het spel, het verdient geen naam. Ik ben nu zestien. Ik heb oranje haar, dat ik altijd in een vlecht langs mijn schouder bind, ik heb sproeten die mijn hele gezicht bedekken en ik heb verschrikkelijk veel puisten. Vaak word ik voor ‘Krentenbol’ of ‘vlekkie’ uit gemaakt. Ik weet niet wie de ‘Vlekkie’ heeft bedacht, maar erg creatief zou deze wel niet zijn. O ja, mijn naam. Dat is Marly Romdo. Behoorlijk bijpassend, ik heb een tijdje geleden namelijk ontdekt dat als je de letters van mijn achter, Romdo, zo husselt, je Droom krijgt. Ja, mijn naam is Marly Romdo.