:: Ghivja Mueylr ::

Onderwerp: :: Ghivja Mueylr :: vr jan 25, 2013 12:29 pm

:: GENERAL ::
Naam :: Ghivja Mueylr
Leeftijd :: Six Years
Geslacht :: Mare
Woonplaats :: I would never stay too long at one place.
Ras :: Arabisch Volbloed

:: WHO AM I ::
Mijn naam is..
Zou het niet belachelijk ironisch zijn als ik óok meedeed aan die trend? Net als al die andere standaard uitgeruste voorstelzinnetjes? Ik heet.. Ik ben… Mensen noemen mij... Nee. Kortom nee. Ik ga niet hier voor jan joker staan, een lijstje oplezen en verder gaan naar het volgende onderdeel; ‘UITERLIJK’. Helaas mensen, hier ga ik waarschijnlijk een heel verhaal om draaien. Natuurlijk is mijn naam wel handig, of zal ik je in nieuwsgierigheid laten? Nee. Ik zal jullie niet zo pesten, jullie moéten het al met me doen, zo lang als er geleefd wordt, ik ga het niet zo beginnen.
Mijn ouders hebben door middel van losse klanken mijn naam gevormd: Ghivja. Op z’n Engels uitgesproken. Ik weet dat iedereen hier benieuwd is naar mijn personaliteit, maar ik zal eens wat zeggen: Die heb ik niet. Nope.
Ik vind het namelijk maar onzin, een personaliteit om erbij te horen. What the fáck moet je ermee man? Stuur je die informatie op naar de CIA ofzo? Ach, eigenlijk boeit het me niet. Terugkomend op mijn karakter: Ik ben bot, half bloeddorstig, gemeen, en ik deins niet terug voor een groots gesprek. Respect tonen doe ik niet graag, en tegen mijn verlies kan ik al helemaal niet. Iets vergeten? Ja misschien. Ik kan absoluut niet tegen deze ‘alterego’s’ die denken dat ze een grote kop hebben met hersenen. Meestal vind je deze types als leider van een kudde. Sowieso ben ik niet volgzaam, laat staan dat ik me laat bevelen als een hondje door ego’s. Maar oke, hier ga ik dieper over in in het andere kopje.
Ik ben dus gewoon Ghivja.

:: APPEARANCE ::
Daar ben je weer, benieuwd hoe ik eruit zie?
Ik ga beginnen met mijn mooie arabierenkopje: Fikse deuk in mijn snuit – wat absoluut niet komt door de hoeveelheid hoeven die mijn vachtje al te verduren heeft gekregen -, scheve, half diamantvormige kol, brede ruimte tussen de ogen, lange oren, en pikzwarte ogen, waar je meestal niets in te lezen ziet. Op mijn kaak zit een spierwitte vlek. Gevormd van oud wondweefsel, waar uiteindelijk witte haren overheen waren gegroeid. Ook achter mijn oor zit een druipvlek, alsof er grote hoeveelheid bloed uit mijn oor sijpelt. Natuurlijk heb ik een lange voorpluk, die tien centimeter voor mijn neusje stopt.
Verder naar mijn hals. Ik heb lange, fluweel zwarte manen. Mijn hals is doodnormaal, echter wel gesierd met flitsende littekens die nooit meer verdwijnen. Niet dat ik zo ijdel ben.
Borst, buik en voorbenen zijn pikzwart, net als de rest van mijn vacht. Tot slot mijn kont, die is normaal – versierd met littekens natuurlijk – enkel bij mijn staartwortel, waar mijn rug overvloeit naar mijn staart, zitten er kleine en grote witte vlekken in mijn kont. Die net als bij ieder paard in dit land oplichten in het donker.
Dit is hoe ik eruit zie, al vraag ik me af waarom ik in hemelsnaam zoveel moeite heb genomen voor deze beschrijving.

:: PERSONALITY ::
Heerlijk! Personaliteit! Daar kan ik ook enorm veel over vertellen, of gewoon samenvatten omdat ik mijn energie hier niet aan wil verspillen.
Ik zal het even allemaal op een rijtje zetten:
Bot. Gemeen. Vals. Bloeddorstig. Sarcastisch. Respectloos. Niet-Volgzaam. Anderen beschrijven me als ‘slecht’, en omdat ik hier niet aan meedoe, maar het me ook niet boeit, zal ik mezelf dan ook zo neerzetten. Ik ben slecht. Gatver wat klinkt dat cliché.
Laat ik nog wat dingen neerzetten. Gewoon om iedereen wat te lezen geven. Wat ik nog meer ben is ontzettend grappig. Ik heb een groot ego, zo groot dat het verboden moet zijn. Verliezen doe ik niet. Ik leg me er niet bij neer, en als ik dan toch verlies zal dat nu rusten in peace, samen met degene die nooit zijn overwinning kon vieren. Ik weet niet wat ik nog meer ben. Misschien moet je het allemaal zien, want dat is tenslotte beter dan wat ik nu allemaal lul. Wie weet bluf ik en denk ik alleen maar over de mooie tulpen die hier bloeien. Sure.
Vergeten! Ik ben een Suco. Dik van wel. Ik kick op bloed. Of eerder op de pijnkreten, de wanhoop in de ogen, de pijn die het slachtoffer uitstraalt, het gebroken lijf dat aan mijn voeten ligt, volslagen roerloos en als hapje voor de wolven. Zelf eet ik nooit vlees, of drink ik heel veel bloed. Zo nu en dan ben ik uit naar bloedbloed, maar meestal is het de sensatie van het killen, de sensatie van de jacht…

Likes :: Blood : Speed : Not really much.
Dislikes :: Alterego's : Almost everything

:: PAST ::
'Mam~ Ghivja valt me lasti~hig!'
Mijn oren vlogen diep in mijn nek en ik steigerde laag bij het horen van mijn oudste zusje die uit het niets loog tegen mijn moeder. Pyrrha stond al onder iedereen bekend als een schijnheil, en zo had ze mij ookal genaaid en beschadigd tot diep in mijn ziel. Als er ook maar een duivel bestond was mijn zus de dochter van de duivel. Dat gedrocht moest opgesloten worden.
Ik snoof koppig en stond al klaar voor verdediging zodra iemand ook maar iets wilde zeggen.
‘Ghivja laat Pyrrha verdomme met rust! Dit is al de zoveelste keer dat ze bij mij komt klagen. Moet ik nou iedere keer voor politieagent spelen?’ Erlendr – Mijn moeder – rolde vermoeid met haar ogen en liet haar tanden zien aan mij.
Koppig stak ik mijn hoofd omhoog en keek Erlendr brutaal haar ogen in, dit pikte ik nooit. Nooit kon ik er tegen als iemand zoiets zei, en daarom was ik ook geen makkelijk slachtoffer. Meestal was ik de pester, en dat vak beheerste ik verassend goed voor een ‘opdonder’ zoals mijn zus dat altijd zei. De sukkel.
‘Érlendr!’ snerpte mijn botte stem door de vroege avond, ‘ik val Pyrrha niet lastig, nooit gedaan ook.’ Ik snoof door beide neusgaten; er kwam stoom uit, wat overigens kwam door mijn vuur element. Mijn oren waren waren diep mijn nek in gedrukt, en ik had door de maanden heen al een aardig overtuigende valse blik ontwikkeld. Ik stak hem daarom ook vaak op.
Erlendr kwam met een pisnijdig gezicht mijn kant op en ontblootte haar tanden nog verder, ik reageerde door naar de kant van mijn moeder te happen en eveneens mijn lippen hoog op te trekken. Ik was een twenter, dat betekende dat ik twee jaar was. En voor een tweejarige stond ik goed op mijn voeten, sterk en stevig, en was ik een goede vechter. Iets wat dringend nodig was in deze familie.
De hoefstappen kondigden aan dat mijn vader: Agamemnom eraan kwam. Die stond altijd aan de kant van mijn moeder, dus had ik geen kans van slagen. Helaas voor hen kon ik slecht tegen mijn verlies, en was ik totaal niet te genieten als ik weer had verloren van de oneerlijke gevechten tussen vierjarigen en mij, daarom was het ook dat niet iedereen wilde winnen als ze bij me waren. Andere twenters waren bang voor mij en Pyrrha, wij pasten ook totaal niet in het kuddebeeld. Er werd bij iedereen op gehamerd dat de leidster en de hogeren respect verdienden. Nu was het zo dat ik totaal niet onderdanig was, en mijn kans greep om iemand aan te vallen van een hogere rang. Ook regels interesseerden mij niet. Ik stond al laag in de rang, maar ik stond ook op het punt van verbanningheid.
Ik was in een neutrale kudde opgevoed; de Ephesius, waar ik nu nog steeds bij hoorde. Echter hield ik juist van oorlogen, Pyrrha en ik stonden beiden op de eerste rij wat betreft gevechten en oorlogen van andere kuddes. Zelf meedoen heb ik ook wel eens gedaan, dan stond ik aan de kant van de slechte paarden, net als mijn zus trouwens. Ja, alleen in zulke dergelijke situaties was ze ergens goed voor.
De snauwende, barse stem van mijn vader wekte me uit mijn gedachtes; ‘Ghivja! Respect!’ En voor ik het wist had ik de hoeven tegen de achterkant van mijn benen gekregen en kon ik niets anders dan meebuigen en op de grond zakken met mijn voorpoten, als een buiging.
Scherp hield ik adem door mijn mond, iedere keer als ik uitademde waren er stromen vuur te zien, de woede maakte dat ik sterker was in mijn element, maar tegen mijn vader kon ik niet op.
Zo zat ik daar in de gedwongen onderdanigheid. Hier had ik een pest aan, dit maakte me meer dan boos. Mijn oren lagen nu haast krampachtig achterin, ze zaten op slot van de kracht, mijn knieën begonnen zeer te doen van de harde kiezelbodem, maar mijn vader had me hard vastgepakt achter mijn oren en dwong me beneden te blijven.
Pas toen ik van ergernis mezelf probeerde te bevrijden liet hij me los en sprong ik in een ogenlik op mijn voeten. In dezelfde tien seconden was ik een eind van mijn bizar slechte familie vandaan. Net op het moment dat de maan vanonder een wolk vandaan kwam. De duisternis werd omhuld door een fel schijnsel, en ik wist dat het van mij vandaan kwam. Mijn lenige lijf had een paar aftekeningen die altijd fel oplichtte als het avond was, nog een kenmerk van dit land.
Ik besloot om weg te gaan. Nu gelijk.
‘Maar eerst..’ mompelde ik tussen mijn tanden door, het geslis als gevolg klonk duister en vals, nog iets wat ik al snel had ontwikkeld. Ik draaide me in een ruk om en ging de confrontatie aan.

Uitgeput zocht ik naar een plek om te slapen. Ik had bloed aan mijn benen zitten, mijn sierlijke hoofdje en op mijn kont zaten duidelijke rode strepen. Het stak fel af tegen de aftekeningen die nog steeds waren opgelicht. Wonder boven wonder had ik mijn moeder kunnen vermoorden voordat iemand er erg in had. Ik had haar luchtpijp in een ogenblik dichtgeknepen. Toen ik er daarna mijn gewicht aan had hangen ging het ook nog eens lekker bloeden. Die was dood. Mijn vader was moeilijker, maar uiteindelijk, heel uiteindelijk was het niet mijn schuld. Ik had verloren en vluchtte wanhopig weg, hij kwam achter me aan, stapte in een konijnenhol en kon niet meer lopen. Heel aardig van me heb ik zijn luchtwegen ook afgekneld. Pyrrha was er niet.
‘Verdomme!’ gilde ik uit frustratie. Ik steigerde hoog en beukte met mijn knieën tegen een rotswand.

Twee jaar later.
De donkere ogen die de zachte kleuren scanden van de oud-vallei waar de kudde had moeten staan. Na twee jaar van absolute isolement was ik terug. Ik was terug voor mijn absolute revenge. Ik had gedacht dat Pyrrha er in was gebleven, maar de hele kudde bleek niet meer te bestaan, en Pyrrha was uit de kudde gestapt zodra ze moeder zag liggen, met de dode ogen starend over het oppervlak van de hemel. Niet dat ze daar naartoe was gegaan.
Mijn typische arabische kenmerken waren doorgebroken en ik had een absoluut perfect lijfje. De souplesse waarmee ik kon bewegen was iets wat ik in mijn eentje had geleerd. De heldere, ooit pientere ogen waren verruild voor een sinistere, koude blik. Mijn zachte snuit was in topconditie, wat ik niet kon zeggen over de rest van mijn lijf. Door ervaringen van de afgelopen jaren heb ik vaak gevochten. Ik heb veel geleerd. Het belangrijkste was dat ik heb geleerd te winnen. Zodra je met de dood speelde als een volbloed Suco werd er angst en paniek gezaaid. Maar het was gaan vervelen, en ik wilde mijn geliefde zus gaan bezoeken.
‘Háh,’ de sinistere tonen verlieten mijn perfect gevormde keeltje, alles werd, ondanks het sinistere, perfect zuiver getoond. De klanken klonken volmaakt, je kon niet zeggen dat ik erachterzat. Een Suco.
Nu ik mijn zus nog niet kon vinden zou ik terug gaan naar mijn partner: Numitor. Met hem heb ik een veulen, genaamd Gjöllr. Numitor en Gjöllr waren mijn enige gezelschap, en ze hebben me geholpen om niet gek te worden. Gjöllr was mijn witte schat, hij had het duivelse karakter van zijn moeder, het uiterlijk van zijn vader, bovendien was Numitor neutraal, en ik zou ergens daar ook in passen, al moest ik zeggen dat mijn gevoel voor oorlogjes nog steeds bijzonder goed was. Nee, als paarden mij bestempelden met het lebel ‘slecht’ dan vond ik dat perfect goed joh. Whatever.
Rollend met mijn ogen draaide ik me om, opeens diep starend op het plaatje van mijn witte hengst met een bruin mormel. Duidelijk was dat dit niet ‘jeuken’ was. Dit was bewust kiezen voor kinderen, en ik wist al precies wat ik moest doen, en ook daadwerkelijk deed.
In een volle galop en met een schrille hinnik verstoorde ik het natuurproces door op mijn voormalige partner in te beuken en zo met hem op de grond te storten, samen met de kruising die duidelijk niet goed genoeg was voor Numitor. Gatver wat een player.
‘Zet één pas in de richting van mijn Gjöllr en je bent er geweest. Over en uit. Dóód!’ dreigde ik, de perfecte klanken in mijn stem werden verstoord met pure woede en haat, een disbalans. ‘Ik heb je gezegd dat ik Erlendr heb vermoord, mijn vader, en zoveel andere mormels. Waarom ik je spaar? Omdat je waarschijnlijk wel doodgaat van het aids dat die bruine onder je heeft,’ ik pakte zijn oor beet, trok er fel aan en krabbelde met veel geschop omhoog.
Met tranen in mijn ogen galoppeerde ik naar de plek waar mijn zoontje was en nam hem mee naar het naastgrenzende landje. Eenmaal daar ging mijn kleine veulen een andere kant op, en ging ik het zogeheten ‘Magicales Equos’ verkennen.

:: FAMILY ::
Mother ::
Erlendr // R I P
Father ::
Agamemnom // Killed.
Siblings ::
Pyrrha :: Alive, but not for long.
Aeneas // Killed.
Foals ::
Gjöllr.

:: Ghivja Muelr ::

Onderwerp: Re: :: Ghivja Mueylr :: za jan 26, 2013 1:09 pm

ik zou graag 1 opmerking maken.
je schrijft in je verhaal dat ze al een suco is, terwijl ze daarna pas Magicales Equos gaat verkennen, waar de suco's leven.
dus dat klop niet helemaal. zou je dat willen veranderen?

mvg het team. l

Onderwerp: Re: :: Ghivja Mueylr :: zo jan 27, 2013 6:47 am

Zal ik doen (:

» Do you feel your heart beating? ~ Ghivja