A joke or nothing? ~ Drafnar

Het zand stoof licht over het de duinen heen, door enkele windvlagen. In de windvlagen wapperde haar manen mee. Stap voor stap liep ze door het stroeve zand heen. De zon scheen fel op het heldere zand en op enkele planten, die in het zand vast zaten. Er waren maar weinig wolken aan de lucht, de lucht was helder blauw. Af en toe hoorde je eens een meeuw boven je door de lucht zweven en kraaien naar enkele andere meeuwen. Ze stapte wat heuveltjes op en daalde af en toe weer een stukje af naar beneden. Je kon de zee wel al horen, vanuit de verte. Haar hoofd hing laag naar beneden en af en toe snoof ze eens even, terwijl haar ogen de omgeving wat in de gaten bleven houden op gevaar. Ze had totaal geen zin in een onverwachtse aanval. Haar hoeven trapte zo nu en dan wat zand weg, waarna het zand gelijk weer een stukje terug schoof naar zijn oude plaats. Haar ogen en oren merkte iets op. Ze hief haar hoofd weer hoog op en keek goed in het rondt. In de verte stond een ander paard. Zelf werd ze wat nieuwsgierig. Misschien was het een goed paard om een geintje mee uit te halen. Zachtjes draafde ze aan, door het stroeve zand en kwam ze steeds dichterbij. Bij het onbekende paard. “Heey!” Zei ze met een lichte grijns, rondt haar witte lippen. Ze hield op met draven en bleef op de duin stilstaan.

De wind blies sterk en zijn manen gingen heen en weer. Hij genoot van de wind die zijn zwarte vacht streelden. Zo donker als de nacht liep hij over de duinen. het zand weg schuifend elke keer hij een stap zette. De zon scheen fel en zijn zwarte vacht glinsterde letterlijk. Hij had het warm. Zo warm als het vuur dat in zijn aderen leek te stromen. Zijn ogen schoten heen en weer. Zijn kop mooi omhoog. De planten die er waren, waren dor en geheel niet om te eten. Toch hield hij van de sappige wortels die zich er onder bevonden. Die hadden een smakelijke smaak en lagen goed in de mond. van bijten wat hard. Maar van binnen waren ze zacht en sappig. sommigen zeiden dat het sap goed was om wonden te helen. Ergens zou hij dat geloofd hebben. Maar hij wist dat het niet waar kon zijn; Toch niet alle wonden. Hij steigerde even en met een harde klap. dwong hij het zand omhoog. Zodat een deel van de wortels zichtbaar werden. Hij groef nog wat verder en trok de wortel er dan uit. het zand gleed er gemakkelijk van af. Dodanig dat het proper was om te eten. Met grote happen at hij de wortels op. hij voelde hoe het sap over zijn lippen liep. Het was lekker en hij zou er zo nog wel een paar eten. Hij ging dus van plant tot plant. Steeds de wortels er uit rukken om toch een beetje een vollemaag te krugen. Drafnar was redelijk gespierd en ook nog groot. Hij ward de zwarte genoemd; een naam waarvan hij hield. Zijn naam, betekende ook de zwarte. Het was niet de naam die zijn ouders hadden gekozen. Neen zij hadden hem geen naam gegeven. Het was de naam die de andere paarden hem hadden gegeven. De zwarte. Toen had hij en alleen hij er voor gekozen om de naam drafnar te dragen. daar was hij nu trots op. Zijn oren bewogen even heen en weer. Hij hoorde hoeven in de verte. het leek alsof ze mee kwamen met de wind. Maar hij wist dat het dichter in de beurt was dan hij dacht. Hij keek dus ook meteen op toen hij een stem hoorde. "Heey!" Een witte merrie stond een eindje verder op. hij schopte even met zijn poten en schudde met zijn kop. Niet om haar bang te maken. Hij had daar gewoon zin in. "hey..." Zijn ogen keken haar echt aan. Hij had geen zin om te praten. Hij vertrouwde haar nog minder. "Wat moet je?" vroeg hij toen maar. het klonk niet echt vriendelijk. Maar ook niet echt gemeen. Hij keek de merrie aan. wachtend op wat zou komen.