Fire Vs Fire: a battle is enough to make an enemy! ~shadow~

[center]Het zachte gras en de bladeren van de struiken. Streelden langst zijn vacht. Zijn ogen vlogen heen en weer. Terwijl hij een paar sappige wortels at. Hij kwam hier graag. genoeg te eten en te drinken. Hij was dicht bij het meer. Perfect om een paar lekkere slokken te nemen. Hij kwam hier ook omdat hij de dingen graag in di fik zette. Zo was er een ander paard die hier niet meer kon eten. Maar zolang hij hier zelf was. Zou hij niets laten branden. Langzaam liep hij voort. Hij was hier een geheletijd niet meer geweest. niet sinds de laatste brand die hij had veroorzaakt. Maar de plek was al weer mooi aangegroeid. je kon het nauwelijks nog zien dat er een vuur was geweest. Daar zou snel weer verandering in komen. Een kille blik kwam op in zijn ogen. Hij hield van het geluid van het vuur en van de geërgerde paarden die hij daarna hoorde. Hij peste ze letterlijk. Maar daarvoor was hij niemand anders dan the black one. Zijn naam was bekent door het land. Dat was goed. Dat was wel waarom hij het deed. Zodat iedereen zou weten, dat niemand kon ontsnappen aan de duisternis. De duisternis die leefde in iedereen. Hij zou het ontwaken. Hij zou er iedereen voor laten buigen. Ook al wilden ze dat niet. Vroeg of laat zouden ze er toch moeten aan toe geven. Hij schudde even met zijn kop en liep even verder. Hij liep naar de vijver in het midden. Hier kon je meer stukjes van de verwoesting nog zien. neen het gehele bos zette hij niet in de fik. dat zou hij ook niet doen. maar kleine stukjes, had hij geen probleem mee. Zijn brandende pijl op zijn nek begon te gloeien. Langzaam vormde er zich een paar vlammen. Rode vlammen die van kleur veranderde naar blauw. Hij stuurde het vur en zoorgde er voor dat de eerste boom snel verbrande. Een zwarte rook kwam op. Hij doofde de vlammen weer. Hij had geen schrik. Hij zou er tegen kunnen anden daar en tegen. Hij lachte en steigerde even. Als je hem zo afgetekend zag , zou je denken dat hij een kwaade god was. Maar heelaas, dat kon hij niet op zich nemen. Hij keek ook meteen om. Wie durfde er nu nog in de buurt van deze plaats te komen?[/center]

Shadow draafde elegant rond. Ze schrok niet van hoe sommige delen nog zichtbaar verbrand waren. Shadow vertraagde haar passen en stapte rustig verder. Af en toe nam ze een hap van het gras dat niet was verbrand. Shadow brieste zacht en spitste haar oren. Ze was niet zeker of het wel een ander paard was. Als het gevaar was dan zou ze wat het kost ervoor zorgen dat het uit haar buurt bleef. Ze zou vechten voor alles en ze zou haar kudde beschermen. Ze loopt door even luistert ze weer goed. Ze briest en rook vaag een geur van brand. Stappend liep ze door. Nog 10 meter,nog 9 meter... Een meer kwam in zicht. Shadow's instinct zei dat ze beter kon omdraaien en weg kon lopen. Shadow negeerde het en liep door. Ze bleef stokstijf staan. Ze zag een zwart paard die net gesteigerd had. Ze bleef stokstijf staan en keek strak. Het paard was nogal bekend. Shadow spande al haar spieren en gooide haar hoofd omhoog. Haar neusgaten waren helemaal opengesperd en ze stampte met haar hoef op de grond. "Wie ben je en wat moet je hier?" Vroeg Shadow beleefd maar toch hoorde je de boze klank in haar stem.

rook van het vuur werd zwarter en zwarter. de geur kwam recht zijn neus haaten binnen. Het was zo vertrouwd dat het hem deed lachen. hij had een ander paard gehoord. Hij wist dat er iemand in de buurt was. Hij kon het gewoon voelen. Hij vroeg zich alleen af wie er stom genoeg was om in de buurt te komen. Een normaal paard zou lang weg zijn gelopen. Hij was niet echt normaal en geheel niet bang van de vlammen die hij zelf had verwekt. Hij genoot van het geluid van de vlammen die voorbij raasden en andere planten aanstoken. Binnen een paar minuten zou heel de boel in de fik staan. Weer een geheel deel uit het bos weg. Hij bleef dus rustig staan en steigerde een paar keer. het voelde geweldig. Hij draaide zijn donkiere blik meteen om wanneer hij beweging zag. Een Merrie stond niet te wer weg van hem. Ze leek verstijft te zijn. neen hij vond dit niet leuk. Niemand zou zijn plan verzieken om dit bos in de fik te stekken en zeker geen Merrie. Ze bleef staan. Even leek het alsof ze hem herkende. Zijn ogen waren kil. Hij zag hoe ze haar kop omhoog hooide en hard op de grond stapte. "Wie ben je en wat moet je hier?" Zei de Merrie met een bellefde maar boze stem. Hij lachte even en steigerde haar richting uit. Hij kwam met een harde plof neer en hij stampte nog eens. Je zag zijn hoeven getekent op de grond. Zijn ogen waren zo kil en staarden haar recht aan. Zijn teken flikkerde een beetje op. neen hij zou zich niet zomaar laten doen. "ALsof dat niet duidelijk is!" Antwoorde hij boos. Zijn spieren waren nog steeds ontwpannen en hij keek de Merrie boos aan. Hij lachte eens en stampte nog eens. "Drafnar is mijn naam trouwens, en met wie heb ik het genoegen?" Het klonk niet echt vriendelijk. Maar dat moest nu ook niet. Hij wachte. Wachte op een antwoord van de Merrie die nu voor hem stond.

"ALsof dat niet duidelijk is!"had hij boos gezegd. Shadow zag de hengst stampen en lachen"Drafnar is mijn naam trouwens, en met wie heb ik het genoegen?" Zo beleefd had het ook niet gekloken maar goed. "Ik ben Shadow leidster van Neodrach." Terwijl ze dat zei stak ze haar hoofd elegant in de lucht. Een voorgevoel zorgde ervoor dat Shadow steigerde en daarna met haar hoef over het zand/gras schraapte. Shadow keek boos naar de hengst voor haar. Als het op een gevecht ging komen zou ze alles er aan doen om zichzelf en de kudde te beschermen.

De merrie voor hem maakte hem woedend. Nu al had hij besloten niets van haar heel te laten. Bij sommige paarden had hij nog geduld. Wilde hij eerst wat spelen. Leren kennen. Om ze daarna helemaal te breken. Ook de bewegingen die ze maakte. Ze was op het verkeerde moment gekomen. De verkeerde plaats en ze had zeker het verkeerde paard ontmoet en dat paard dat was hij. Neen hij voelde zijn vuur branden. Vandaag had hij een heel goede dag. De duisternis omringde hem en hij had geen zin om nu ook maar één paard te laten gaan. het zou een gevecht worden. Een hard gevecht. Maar hoe dan ook, hij zou niet verliezen. Dat zou hij niet toelaten. Misschien was hij zelf van plan haar bloed te drinken. Om dan eindelijk, een volledig paard in zijn ogen te worden. Neen medelijden zou hij niet hebben. Maar ze had ook nog geen antwoord gegeven op zijn vraag. Daar wachte hij nu op. Terwijl de vlammen achter zich, het bos verwoesten en een zwarte rook er lieten doorglijden. Paarden zouden hier voor een hele tijd niet meer komen. Misschien zou hij ze zelf zien vluchten. De zwakken van hard. De angsthazen. De paarden die het lef niet hadden om verder te gaan en om meer te willen van het leven. Toch hij wilde meer en verachte iedereen die niet sterk genoeg was. Sterk genoeg om het te zien. Hij moest toegeven dat deze merrie ver was gegaan met hier te komen. Misschien moest dat hem tegen houden. Toch ze had die fout nu eenmaal gemaakt. Een fout dat, hard en pijnlijk zou aflopen. Maar het kon hem allemaal niet schelen en zeker niet vandaag. De vlammen achter hem, zorgden er alleen voor dat hij dat gevoel nog harder kreeg dan eerst. De brandende pijl op zijn nek, kleurde op. Zijn ogen duister als de dood zelf. "Ik ben Shadow leidster van Neodrach." Sprak ze uit. Terwijl hij toe zag hoe ze bewoog, kwamen de kwade woorden in hem op. De merrie keek boos naar hem. Hij moest er alleen maar mee lachen. Hij was helemaal niet onder de indruk. Minder nog, hij zou bijna zeggen dat hij zich verveelde. Hij wachte even, eb steigerde weer. Zijn hoevend naar haar uitslaand. ”Dan zal ik jullie ergste vijand zijn.” Sprak hij woedend uit. Het klonk niet meer als een gewoon paard. De woorden leken, uitgesproken te zijn door een Demon. Hij keek de merrie uitdagend aan. Zijn spieren spande zich. Klaar voor elke beweging op elk moment. Hij zou haar natuurlijk meteen kunnen aanvallen. Niet wachten. Maar dat zou niet leuk zijn. Hij wilde haar reactie meten. Wat ze zou zeggen of doen. Als ze slim genoeg was, dan zou ze vluchten. Vluchten en haar leven, leven. Voor dat het te laat was. Doden neen, dat zou hij niet doen. Hij hield van een uitdaging. Verwonden ja. Dan kon haar kudde, nog een beetje vloeken. Maar als het moest roeide hij ze allemaal uit!

» geschiedenis van Shadow
» Neodrach~[Shadow]